History remembered...

Υπήρχε μια περίοδος στην μουσική ιστορία κατά την οποία τα είδη της μουσικής (πλην κλασικής) ήταν απλά rock n roll, jazz, rhythm & blues και soul. Από την χύτρα όπου οι τολμηρότεροι καλλιτέχνες τα ανακάτεψαν (την οποία πρώτοι πρώτοι γέμισαν οι Beatles) προέκυψαν όλα τα υπόλοιπα είδη όπως τα ξέρουμε.

Ένα από τα καλύτερα δείγματα προοδευτικής μουσικής αντίληψης (και από τα θεμέλια του progressive rock) είναι αυτή εδώ η κομματάρα (όποιον κουράζει η εισαγωγή μπορεί να πάει απευθείας στο 2.30...από εκεί και πέρα οι άνθρωποι απογειώνονται!). Για μένα ο ορισμός του πως πρέπει να jam-αρει ένα γκρουπ χωρίς να χάνει την ουσία και το groove του κομματιού...


Υ.Γ. Trivia: Πόσα διαφορετικά είδη μουσικής μπορούν να χωρέσουν σε 8 λεπτά;

Τι είναι τελικά εθνικισμός;

Διάβαζα εδώ για τις αντιδράσεις των κατοίκων των Σκοπίων μετά την (ομολογουμένως μεγάλη) νίκη της εθνικής τους ομάδας μπάσκετ έναντι της αντίστοιχης Ελληνικής. Πανηγυρισμοί με κάποιες εθνικιστικές κραυγές με αφορμή μια αθλητική επιτυχία. Διάβαζα το άρθρο και παράλληλα σκεπτόμουν τις αντίστοιχες δικές μας αντιδράσεις όταν πριν 5 χρόνια κερδίσαμε στο ίδιο άθλημα την ομάδα των ΗΠΑ. Όλοι θυμούνται το χαμό που έγινε τότε με τον κόσμο να βγαίνει σε κάθε πλατεία αλαλάζων, να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο, να βουτάει στα συντριβάνια στο Σύνταγμα, να φωνάζει αντιαμερικάνικα (και συχνά...‘πικάντικα’) συνθήματα κλπ. Ναι και εγώ είχα τρελαθεί από τη χαρά μου (όντας μπασκετικός χρόνια τώρα...), αλλά μάρτυς μου ο Θεός δεν έκανα κάτι από τα παραπάνω. Και όλα αυτά μέρα μεσημέρι (ο αγώνας έγινε 11.00 το πρωί ώρα Ελλάδος, καθώς το Μουντομπάσκετ ήταν στην Ιαπωνία).

Τι είναι τελικά ο εθνικισμός; Είναι το ξέσπασμα χαράς ενός λαού που νιώθει (ή τον έκαναν να νιώθει) μικρός και αδύναμος, λόγω μιας δυσανάλογης του μεγέθους του επιτυχίας (βλ. Euro 2004, Εθνική μπάσκετ, μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ); Είναι η αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη αντίδραση στην επιτυχία απέναντι σε ισχυρότερο αντίπαλο, η οποία ίσως κρύβει κόμπλεξ κατωτερότητας δεκαετιών; Μήπως είναι η δημιουργηθείσα εντύπωση μια μικρής νίκης σε εθνικό επίπεδο απέναντι σε χώρες που θεωρούνται (λόγω εσωτερικής προπαγάνδας) εχθροί του έθνους, ασχολούμενες νυχθημερόν με το πως θα μας βλάψουν;

Θα πουν κάποιοι πως δεν έχει σχέση η διαφορά δυναμικότητας ΗΠΑ-Ελλάδας (και συνεπώς η δική μας ήταν μεγαλύτερη νίκη), πως εμείς δεν διεκδικούμε εδάφη των ΗΠΑ, πως οι Έλληνες έχουν άλλη παιδεία, και διάφορα άλλα. Τελικά όμως τα ελληνικά ΜΜΕ τις δικές μας αντιδράσεις τις κατέγραψαν ως ‘λαοθάλλασα που κατέκλυσε τους δρόμους για να γιορτάσει την τεράστια εθνική επιτυχία’, ενώ τις αντίστοιχες των Σκοπιανών ως ‘εθνικιστικές κορόνες....που ουδεμία σχέση έχουν με τον αθλητισμό’.

Ας είναι...Έχουν και οι εφημερίδες το κοινό τους να ταϊσουν. Τελικά όμως, αν εμείς δεν μπορούμε να ορίσουμε και να περιορίσουμε τον δικό μας εθνικισμό πως μπορούμε και ορίζουμε των άλλων;

Epic fails!

Το Rolling Stone θεωρείται το πιο έγκυρο μουσικό περιοδικό παγκοσμίως (ασχέτως που έχει καταλήξει να είναι περισσότερο πολιτικό-κοινωνίκο παρά μουσικό...). Δεν είναι λίγες όμως οι φορές στο παρελθόν που οι συντάκτες του έχουν πέσει τραγικά έξω στις εκτιμήσεις τους. Ιδού 4 χαρακτηριστικές περιπτώσεις καταπληκτικών και κλασικών (πλέον) δίσκων που όταν βγήκαν δεν είχαν λάβει και τις καλύτερες κριτικές από το περιοδικό:

Black Sabbath

Νeil Young

AC/DC

Alice Cooper

Μια ακόμα απόδειξη του ότι τα μεγάλα πράγματα δεν αναγνωρίζονται στην εποχή τους απαραίτητα...