Keep the faith!

Ως γνωστόν η οικονομία της χώρας δεν πάει και τόσο καλά. Λόγω αυτού, καθώς και των διάφορων φημών που ακούγονται (σενάρια αναδιάρθρωσης, στάσης πληρωμών, επιστροφής στη δραχμή κλπ), όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας σκέφτοναι τη μεταφορά των καταθέσεων τους στο εξωτερικό. Ο λόγος φυσικά είναι για να διασφαλιστούν σε περίπτωση α) δέσμευσης των καταθέσεων σε περίπτωση χρεωκοπίας του κράτους και β) σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή με ταυτόχρονη υποτίμηση της κατά 40-50% (ενδεικτικό ποσοστό). 

Όταν σε συζητήσεις τίθεται το εν λόγω θέμα και κατά πόσο είναι σωστές τέτοιες κινήσεις , η άποψη μου είναι ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ! Και οι λόγοι είναι οι εξής:

1) Σε περίπτωση που υλοποιηθεί κάποιο από τα δύο (ή και τα δύο) παραπάνω -ακραία- σενάρια, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι αφενός θα μπορείς να φέρεις τα χρήματα σου πίσω αναίμακτα (δηλαδή χωρίς να σου πάρει το κράτος το 50% π.χ.) και αφετέρου ότι λόγω εκτάκτων συνθηκών δεν θα διωχθούν/ελεγχθούν όσοι μετέφεραν τα χρήματα τους στο εξωτερικό.

2) Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι διώχνοντας τις καταθέσεις μας εκτός Ελλάδος λύνεται το πρόβλημα. Οι καταθέσεις (ειδικά αυτήν την περίοδο) είναι η ασφαλιστική δικλείδα των Ελληνικών τραπεζών για να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες ανάγκες ρευστότητας (για να κλείσουν επισφάλεις και να δανείσουν, όσο μπορούν την αγορά). Μια ενδεχόμενη κατάρρευση μίας μόνο μεγάλης τράπεζας θα μπορούσε να οδηγήσει, μέσω διαδικασίας ντόμινο, σε ολική κατάρρευση της οικονομίας με συνέπειες για όλους και όχι μόνο για τους καταθέτες. Ενδεικτικά αναφέρω πως κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα οδηγούσε διαδοχικά σε δραματική μείωση της κυκλοφορίας του χρήματος στην αγορά, μαζικό κλείσιμο εταιρειών, εκτίναξη της ανεργίας, δραματική μείωση αξίας ακινήτων, έλλειψη προσφοράς πολλών προϊόντων κλπ.

3) Σε περιόδους κρίσης όποιος έχει κεφάλαια είναι καλύτερο να τα επενδύσει, ώστε να μη χάσουν την αξία τους, παρά να τα κρατάει ως κόρη οφθαλμού. Άλλωστε μια καλή επένδυση μπορεί να αποφέρει πολλαπλάσια αξία.

4) Τέλος, υπάρχει και μια ηθική διάσταση στο όλο θέμα. Επί τόσες δεκαετίες ΌΛΟΙ ΜΑΣ (άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο) γλεντούσαμε πάνω στην έρμη αυτή χώρα (προσοχή: δεν αναφέρομαι στο κράτος, αλλά στη χώρα). Φάγαμε, κλέψαμε, φτιαχτήκαμε, φτιάξαμε τους φίλους μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας κλπ. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν αυτήν την ύστατη στιγμή να στηρίξουμε τη χώρα μας με όποιον τρόπο μπορούμε, ας μην γίνουμε λαγοί για μια ακόμη φορά μπροστά στα δύσκολα. Είναι το ελάχιστο δείγμα πίστης και στήριξης στην προσπάθεια που κάνουμε ως έθνος το να κρατήσουμε τα χρήματα μας εδώ και να μην τα στείλουμε σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς θέλουν να μας τα πάρουν όλα! Γιατί όπως δείχνει η ιστορία (και δυστυχώς στην Ελλάδα έχει επαληθευθεί αρκετές φορές) τα διχασμένα έθνη είναι καταδικασμένα σε αποτυχία.

Both sides of the story...

Όλοι μας γνωρίζουμε τα γεγονότα με τη στυγερή δολοφονία του Έλληνα στην Πλ. Βικτωρίας και την επίσης στυγερή δολοφονία του μετανάστη 2 μέρες μετά. Το πως και το γιατί της όλης υπόθεσης δεν έχει ουσία να το αναλύσω, το κάνουν τόσοι άλλοι που ξέρουν (ελπίζω) πολλά περισσότερα και καλύτερα από εμένα πάνω στα προβλήματα του κέντρου και τη μεταναστευτική πολιτική.

Έχω όμως 2 προτάσεις-προτροπές...

Προς Ακροδεξιούς μέλη της Χρυσής Αυγής κλπ: Κάπου διάβασα συνέντευξη μέλους ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει πως οι ξένοι έχουν στο DNA τους τη βία και πρέπει να αντιμετωπιστούν ομοιοτρόπως. Πολύ ωραία. Πηγαίνετα τότε όλοι εσείς σε μια άλλη χώρα, πιο ανεπτυγμένη, που όμως θα σας αντιμετωπίζουν σαν τα ζώα, δεν θα μπορείτε να βρείτε άλλη δουλειά εκτός από το να καθαρίζετε τζάμια στα φανάρια, και θα κοιμάστε 20 μαζί σε μία παράγκα. Αφού το περάσετε λοιπόν αυτό για 2-3 χρόνια, ελάτε να εξετάσουμε και το δικό σας DNA...Και θα ήθελα να δω αν οι Έλληνες μετανάστες (τα παλιά τα χρόνια..) είχαν τέτοια αντιμετώπιση στις ΗΠΑ, στη Γερμανία κλπ τι άποψη θα είχαμε τότε για τους ξένους..

Προς Αριστεριστές, δήθεν αντιρατσιστές των Β.Π. κλπ: Επειδή η πράξη από τη θεωρία διαφέρουν, μετακομίστε για 6 μήνες στην Πλ. Βικτωρίας, στον Αγ. Παντελεήμονα, ή στις οδούς Ζήνωνος, Μενάνδρου κλπ. Ζήστε λίγο όπως οι κάτοικοι των περιοχών αυτών και μετά να δούμε αν θα συνεχίσετε να κραυγάζετε περί ανεκτικότητας, κατάργηση συνόρων και πως πρέπει να αφήνουμε όλους τους μετανάστες ελεύθερους να μπαίνουν στην Ελλάδα. 

Α...και κ.κ. του ΣΥΡΙΖΑ, αφού σας ενοχλεί τόσο η 'αστυνομοκρατία' και η 'βαρβαρότητα των μπάτσων' γιατί δεν δίνετε εντολή να απεμπλακούν από την υποχρέωση φύλαξης σας τόσοι αστυνομικοί (ισχύει άραγε αυτό που λέει εδώ;); Κυκλοφορήστε κύριοι Τσίπρα, Λαφαζάνη κλπ χωρίς φρουρές, γιατί η υποκρισία έχει και τα όρια της...

Προσωπικό μοτο: Τα πράγματα στη ζωή δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο, πάντα έχουν μια διαφορετική απόχρωση του γκρί. Το ζήτημα είναι πως θέλουμε εμείς τη ζωή μας και τι κάνουμε για αυτό...

Αξίες...

Το προηγούμενο Σαβατοκύριακο λίγο πολύ οι περισσότεροι άντρες ασχοληθήκαμε με το final four του μπάσκετ, που έγινε στην πόλη της Βαρκελώνης. Σε αυτό ο Παναθηναϊκός κατέκτησε, σχετικά εύκολα και (κατά γενική ομολογία) δίκαια, το 6ο του Ευρωπαικό κύπελο στην Euroleague, γεγονός που αντικειμενικά είναι τεραστίου μεγέθους επιτυχία όχι μόνο για τον Ελληνικό συλλογικό αθλητισμό, αλλά γενικότερα.

Δεν θα αναλωθώ σε διθυράμβους και δοξολογίες. Είμαι άλλωστε φίλαθλος του Παναθηναϊκού και άρα δεν έχει πολύ νόημα. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να σταθούμε σε 1 αθλήτή από αυτήν την ιστορία: τον Δημήτρη Διαμαντίδη!

Πρόκειται ίσως για μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρόκειται για έναν από τους 2-3 καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες μπάσκετ, σίγουρα είναι ο πληρέστερος  και πιο πληθωρικός σε μπασκετικές αρετές και έτσι όπως πάει θα γίνει και ο πλέον πολυνίκης σε εθνικούς και διεθνείς τίτλους. 

Παράλληλα όμως (και αυτό είναι το πιο σημαντικό):

- Είναι από τους ελάχιστους παίκτες τέτοιου επιπέδου παγκοσμίως (σε οποιοδήποτε άθλημα) που απολαμβάνει τον καθολικό σεβασμό και συμπάθεια τον αντιπάλων του (ακόμα και των  παικτών του Ολυμπιακού). 

- Δεν έχει ποτέ και με κανένα τρόπο εκστωμίσει οπαδικές παπαρολογίες για να γίνει αρεστός (όπως κάνουν άλλοι κατα κόρον στην Ελλαδίτσα) και οι οποίες φανατίζουν τους γνωστούς καθυστερημένους, με τα γνωστά αποτελέσματα στα γήπεδα. Την αφοσίωση του στην ομάδα (Παναθηναϊκό ή Εθνική) τη δείχνει με το παιχνίδι του και μόνο. Όπως οφείλει να κάνει ο σωστός αθλητής δηλαδή!

- Στη εποχή που το χρήμα και η δόξα προβάλλονται ως τα υπέρτατα αγαθά έχει κλείσει κατ' επανάληψη την πόρτα στο ΝΒΑ και τα εκκατομύρια του απλά γιατί όπως λέει "περνάω καλά εδώ, είμαι ευτυχισμένος και δεν θεωρώ ότι μπορώ να ανταποκριθώς στο επίπεδο του ΝΒΑ".

- Πάντα φροντίζει να τονίζει ότι 'το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όλοι μαζί κάνουμε ότι μπορούμε', ακόμα και όταν  είναι προφανές ότι είναι το Α και το Ω της ομάδας.

- Είναι ντροπαλός και εσωστεφής σε σημείο που όταν λένε καλά λόγια για αυτόν νιώθει αμήχανα και δεν ξέρει πως να αντιδράσει. 

- Δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα με την εξωγηπεδική του ζωή ούτε συμπεριφέρεται σαν ντίβα (εγώ προσωπικά που τον έχω πετύχει 1-2 φορές θα πέρναγε σίγουρα απαρατήρητος αν δεν ήταν ο Διαμαντίδης).

Εν κατακλείδι, στη χώρα μας που σήμερα κάποιοι (όχι μόνο από το εξωτερικό...) θέλουν να μας πείσουν ότι όλα είναι χάλια και δεν υπάρχει κανένα αξιακό σύστημα, υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι αξίζουν να είναι πρότυπα για τους νέους. Ο Διαμαντίδης είναι το ζωντανό παράδειγμα του πως κάποιος με χρήμα, επιτυχία και δόξα μπορεί να παραμένει προσγειωμένος και αξιοπρεπής! Που μπορεί να προβάλλει με τη δουλειά του τις αξίες της εργατικότητας, του πείσματος και της (υγιούς) φιλοδοξίας και παράλληλα αυτές της ταπεινότητας, της μετριοφροσύνης και της ομαδικότητας. Στο χώρο που κινείται λοιπόν είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα μεγαλύτερα  πρότυπα, όχι μόνο για τη νεολαία αλλά για όλους μας. Και το πιο ωραίο είναι πως αυτό το έχει πετύχει χωρίς καν να έχει προσπαθήσει...