Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

How would u like your Superpower?

Κάθε μέρα τουλάχιστον καμία εκατοστή Έλληνες ανά την χώρα (συχνά και εγώ ο ίδιος) ρίχνουμε μια κατάρα στις ΗΠΑ, έτσι...για να πάει καλά η μέρα! Είναι δεδομένο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν αυτή τη στιγμή τη μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη. Τη μοναδική χώρα που συνδυάζει τεράστια οικονομική και στρατιωτική ισχύ, που μπορεί να επηρρεάζει με τις επιλογές τις πολλά κράτη -δορυφόρους και να επεμβαίνει (συχνά τελείως απροκάλυπτα) στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών για να διασφαλίζει τα συμφέροντα της. Όπως είναι λόγικο αυτό δημιουργεί μια αντιπάθεια σε πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο, αντιπάθεια που επεκτείνεται συχνά και κατά των πολιτών των ΗΠΑ, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εκτός των ορίων της πολιτείας που ανήκουν (ούτε κάν της χώρας!).

Είναι δικαιολογημένη λοιπόν αυτή η αντιμετώπιση για τις ΗΠΑ; Καταρχάς, να κάνουμε μια παραδοχή : Από τη στιγμή που ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση και το διεθνές εμπόριο, ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή οι συσχετισμοί δυνάμεων θα ανατρέπονταν και θα υπήρχε μια δύναμη μεγαλύτερη από τις άλλες. Από εκεί και περά ας σκεφτούμε τι θα συνέβαινε στα παρακάτω θεωρητικά ενδεχόμενα:

1. Αν η Αμερικάνικη Επανάσταση είχε καταπνιγεί και η Αγγλία είχε διατηρήσει την κυριαρχία της. Τότε πιανότατα αυτή θα ήταν η σύγχρονη υπερδύναμη. Πάνω κάτω τα πράγματα θα ήταν τα ίδια, με τη (σημαντική) διαφορά ότι οι Άγγλοι κυβερνώνται διαχρονικά από 'γαλαζοαίματους', οι ταξικές διαφορές είναι σαφώς πιο σημαντικές εκεί και συνπεπώς διακατέχονται από μια έμφυτη υπεροψία (φαίνεται άλλωστε και στο πως διοικούσαν τις αποικίες τους..). Συνεπώς θα μιλούσαμε μάλλον για μια  παλαιού τύπου υπερδύναμη, αρκετά λιγότερο δημοκρατική και πιο συντηρητική στη διακυβέρνηση από αυτή των ΗΠΑ.

2. Αν ο Ναπολέοντας δεν έχανε στο Βατερλώ, δεν πουλούσε τη Λουιζιάνα στους Αμερικάνους, και η Γαλλία είχε καταφέρει να κατακτήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης (μαζί και τη Μ.Βρετανία). Τότε η Ευρώπη (και ένα κομμάτι της Αμερικής) θα ήταν βασικά Γαλλική επαρχία. Κατά πάσα πιθανότητα η Ευρώπη θα είχε ενωθεί πολύ νωρίτερα και θα ονομαζόταν Γαλλική αυτοκρατορία. Θα έχανε όμως μεγάλο κομμάτι της πολυπολιτισμικότητας της (καθώς είναι γνωστός ο Γαλλικός σωβινισμός) και οι γαλλικές τέχνες θα κυριαρχούσαν. Οι αποικίες των Γάλλων δεν θα ελευθερώνονταν και η Βόρεια Αφρική θα ενσωματωνόταν στην Γαλλική Αυτοκρατορία. Με λίγα λόγια: μοναρχία σε μεγάλη κλίμακα.

3. Αν ο Χίτλερ κέρδιζε τον πόλεμο (δηλαδή αν έχανε 1 εβδομάδα λιγότερη στην Ελλάδα...) και η Γερμανία νικούσε στη Ρωσσία, θα μίλουσαμε για μια αδιανόητα μεγάλη ναζιστική αυτοκρατορία, που θα εκτεινόταν από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό, έχοντας μέσα της όλη την Ευρώπη και την Σ. Ένωση! Νομίζω δεν χρειάζεται να επεκταθώ...

4. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν διαλυόταν και τελικά υπερίσχυε των ΗΠΑ. (μάλλον δύσκολο σενάριο), τότε, η βασική υπερδύναμη θα ήταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Το ανατολικό μπλόκ θα διευρυνόταν, το Τείχος δεν θα έπεφτε ποτέ, και υπό την έντονη πίεση των αντιφατικών καθεστώτων ο Γ' Παγκόσμιος μάλλον δεν θα αργούσε να έρθει.

5. Αν η Κίνα είχε κερδίσει τον 1ο (κυρίως) και τον 2ο (που βγήκε ισοπαλία) Σινο-Ιαπωνικό πόλεμο με την Ιαπωνία και την προσαρτούσε στα εδάφη της μαζί με την Β.Κορέα. Τότε θα δημιουργούταν μια ασιατική υπερδύναμη με απεριόριστα αποθέματα και ανθρώπινο δυναμικό, μοναρχικού-απολυταρχικού τύπου η οποία (βάσει της ιστορίας της Κίνας) αργά η γρήγορα θα γινόταν επεκτατική προς δυσμάς. Ίσως το 2ο χειρότερο σενάριο μετά τον Χίτλερ..

Όπως και να έχει, είναι εμφανές ότι, δεδομένου της ύπαρξης μιας τουλάχιστον υπερδύναμης, τα πράγματα με τις ΗΠΑ στη θέση αυτή είναι μάλλον καλύτερα από ότι αν είχαμε κάποιον άλλον. Όντας μια νέα, δημοκρατική χώρα που δημιουργήθηκε από μετανάστες και γενικότερα από φτωχούς ανθρώπους, δεν διακατέχεται (στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον) από σύνδρομα προσάρτησης εδαφών και δημιουργίας αυτοκρατοριών, ούτε κυβερνάται από απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο να συμβάλλει προς την κατεύθυνση αυτή. Σίγουρα κάνει χρήση της δύναμης της για επιβολή των συμφερόντων της και σίγουρα οι ηγέτες της έχουν τελέσει πολιτικά εγκλήματα κατά καιρούς. Ιστορικά παρόλα αυτά , καμία μεγάλη δύναμη δεν ήταν ποτέ ειρηνική και αμέτοχη. Σύνηθως, όσο μεγαλύτερη  η χώρα, τόσο πιο βίαιες οι επεμβάσεις. Αναλογικά λοιπόν, και σε σχέση με τα εναλλακτικά σενάρια, οι ΗΠΑ θεωρώ ότι μάλλον είναι η λιγότερο κακή υπερδύναμη που θα μπορούσαμε να έχουμε...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Νωρίς...

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο συχνά είναι τα πρωινά που ταυτίζομαι με τον δύσμοιρο το Μετζέλο...



P.S.: Χρήστο καλή αρχή εκεί που είσαι ρε. Πιστεύω πάντως θα υπάρξουν κάποια πρωινά που θα το μνημονεύσεις το τραγούδι...

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Περί αστέρων...

Σήμερα το απόγευμα, στο γυρισμό από τη δουλειά με το μετρό, τελείωσα την αυτοβιογραφία του Μάρλον Μπράντο (βλ. προηγούμενη ανάρτηση για πληρη τίτλο). Η αλήθεια είναι πως δεν θα σκεφτόμουν εύκολα να αγοράσω ή να δανειστώ το συγκεκριμένο βιβλίο. Επειδή όμως περνάω μια φάση που θέλω να διαβάζω και να ακούω καινούργια πράγματα, εμπιστεύτηκα το συνάδελφο που πρότεινε να μου το δανείσει...και πόσο δίκιο είχε!

Μιλάμε πραγματικά για μια βιογραφία με όλη τη σημασία της λέξεως! Ένα βιβλίο όπου ο Μάρλον Μπράντο ξεγυμνώνει ουσιαστικά την προσωπικότητα του στον αναγνώστη, απομυθοποιεί πρώτα από όλους τον εαυτό του και μετά όλο το Χόλιγουντ και κάνει μια κατάθεση από ψυχής που πραγματικά θα μνημονεύω για αρκετό καιρό. Αυτό που διαφοροποιεί το συγκεκριμένο βιβλίο από μια άλλη (αυτό)βιογραφία, είναι ότι το κύριο μέλημα του συγγραφέα δεν είναι να προβάλλει την καρίερα του ως ηθοποιός, αλλά να κάνει τον αναγνώστη να τον καταλάβει ως άνθρωπο και προσωπικότητα ανεξάρτητα από την επαγγελματική του ιδιότητα και τα επιτευγματά του. Όντας αυτοκριτικός, αλλά και κυνικός, απέναντι στον εαυτό του, γίνεται απόλυτα πιστευτός (σε μένα τουλάχιστον) όταν μιλάει για το τι κρύβουν τα φώτα του Χόλιγουντ, αλλά και όταν αναπτύσει την δική του κοσμοθεωρία.

Δεν έχει νόημα να αναλύσω περαιτέρω το περιεχόμενο του βιβλίου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν κάποια πράγματα για  έναν από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ηθοποιούς ever (κατά κοινή ομολογία), αλλά και κάποια παραλειπόμενα για το χόλιγουντ και το σίνάφι του. Κυρίως όμως εγώ το εξέλαβα σαν μια πρόκληση. Μια πρόκληση για τον καθένα μας να προβληματιστεί για τη γενικότερη φιλοσοφία ζωής που έχουμε υιοθετήσει (πάνω κάτω) οι περισσότεροι. Μια πρόκληση για να αντιληφθει τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή. Και τέλος μια πρόκληση να συγκρίνει συμπεριφορές, απόψεις και αξίες και να συνειδητοποιήσει πόσο απέχουν οι ουσιαστικοί σταρ από τα κατασκευασμένα ανθροποειδή που μας πλασάρουν παντού...