Which side are you on?

Άκουγα προχθές στο ραδίοφωνο ένα δημοσιογράφο που αναφερόταν στις διαδηλώσεις που γίνονται τις τελευταίες μέρες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Κλείνοντας το σχολιασμό ανέφερε: "Το ξέρετε ελπίζω πως (για οποιαδήποτε ουσιαστική αντίδραση ή κοινωνική αλλαγή) οι Ευρωπαίοι είναι η μοναδική μας ελπίδα... Γιατί; Μα αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε εργατική ούτε αστική τάξη!".

Η εξήγηση που έδωσε ήταν πως τα μέλη της εργατικής τάξης της χώρας μας ντρέπονται γι' αυτό που είναι, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αλλάξουν κοινωνικό στρώμα και να φανούν πλουσιότεροι, ενώ πολλοί από αυτούς (με μισθούς 800-900 € ή λιγότερα) παίρνουν ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα (με 1200 δόσεις..) για να περνάνε ότι είναι απ' τους 'άλλους', της υψηλής κοινωνίας. Οι δε (υποτιθέμενοι) 'αστοί' είναι τις περισσότερες φορές ψιλό-λαμόγια που έτυχε να βγάλουν λεφτά (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) και απλά πουλάνε μούρη. Ο αστός έχει απλά γίνει συνώνυμο του πλούσιου!

Καθώς άκουγα τα λόγια του δημοσιογράφου συνειδητοποίησα πόσο απλό είναι αυτό που λέει...και πόσο δίκιο έχει!

Στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη οι εργάτες είναι βιοπαλαιστές μεν, περήφανοι δε, ο συνδικαλισμός ενεργοποιείται σχεδόν πάντα για ουσιαστικά θέματα που θίγουν τους εργάτες και είναι ΜΑΖΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΣ, όχι κατατμημένος ανάλογα με την κομματική συνιστώσα και τα συμφέροντα του κάθε εργατοπατέρα. Οι δε αστοί είναι συνήθως πιο εύποροι, ταυτόχρονα όμως καλλιεργημένοι και με κοινωνική συνείδηση και αντανακλαστικά (ιδιαίτερα στη Γαλλία), αντιπροσωπεύοντας τη διανόηση και τον πνευματικό κόσμο ως τον αρωγό για τις κοινωνικές αλλαγές. Το κοινό χαρακτηριστικό και στις 2 κοινωνικές τάξεις στην Ευρώπη είναι ότι υπάρχει ξεκάθαρη άποψη για το που ανήκει και τι ρόλο παίζει ο κάθε πολίτης. Ας θυμηθούμε τις τεράστιες απεργίες των συνδικάτων στην Αγγλία της Θάτσερ το '84-'85, τις πάμπολες μαζικότατες κινητοποιήσεις των εργατών στη Γαλλία (μία είναι ακόμα εν ισχύ), αλλά και το Μαή του '68 (πρωτοστάτες του οποίου ήταν αστοί φοιτητές), την Ισπανική επανάσταση, κλπ.

Ουσιαστικά, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία ταξική συνείδηση ή τουλάχιστον είναι αρκετά περιορισμένη σε σχέση με τα υπόλοιπα δυτικό-ευρωπαϊκά κράτη. Σε αυτό έχει μεγάλη ευθύνη το ΠΑΣΟΚ, και κυρίως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος με την πολιτική ('81-'88) του "πάρε κόσμε" ουσιαστικά δημιούργησε ένα τεράστικο μεσαίο κοινωνικό-οικονομικό  στρώμα που περιλαμβάνει από αγρότες μέχρι γιάπηδες και οι οποίοι μεταξύ τους δεν έχουν τίποτα απολύτως κοινό, εκτός από παρόμοια φορολογική δήλωση. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Ας μην απορούμε λοιπόν όλοι πως γίνεται και μας πηδάει το ΔΝΤ και δεν αντιδρά ο κόσμος (όπως θα έπρεπε τουλάχιστον). Η απάντηση είναι χρόνια μπροστά μας, γύρω μας, την ξέρουμε. Και είμαστε όλοι κομμάτι της...

Αντιφάσεις

Σε αυτήν την ανάρτηση θα ήθελα να ασχοληθώ με ένα σύγχρονο φιλόσοφο των οικονομικών και διοικητικών επιστημών: Τον κύριο Peter Drucker (1909-2005). Πρόκειται κατά κοινή ομολογία για τον πιο σημαντικό και επιδραστικό management guru του 20ου αιώνα, αυτόν που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την δομή και λειτουργία της σύγχρονης πολυεθνικής επιχείρησης.

Εν ολίγοις, μόνο το διάστημα 1950-1970:

- Εισήγαγε (και ουσιαστικά επέβαλε) την έννοια της αποκέντρωσης (ευθυνών, λειτουργιών, εγκαταστάσεων) των επιχειρήσεων

- Εξέφρασε πρώτος την άποψη ότι οι εργάτες είναι κεφάλαιο για την εταιρεία και όχι αναλώσιμο υλικό. Καλλιέργησε την έννοια ότι η βελτιστοποίηση της απόδοσης της επιχείρησης επιτυγχάνεται όταν καλλιεργείται σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού με τους εργάτες, άποψη που ουσιαστικά αποτελεί την ουσία του Γιαπωνέζικου μοντέλου ανάπτυξης (για αυτό και οι Ιάπωνες managers πίνουν νερό στο όνομα του)

- Δημιουργήσε την έννοια των 'Εργατών Γνώσης' (knowledge workers) και την πρωτοποριακή για την εποχή άποψη ότι η γνώση θα είναι το Νο1 asset μιας εταιρείας έναντι των πρώτων υλών που ίσχυε μέχρι τα 70s.

Ουσιαστικά, ως business φιλόσοφος, καθόρισε τη μορφή της επιχείρησης όπως την ξέρουμε σήμερα, θέτοντας τις βάσεις ώστε οι ήδη μεγάλες (αλλά βασικά μονολιθικές, προσωποκεντρικές και παλιομοδίτικες) Αμερικάνικες εταιρείες του 1950 να μετεξελιχθούν σε ευέλικτους και πιο ανθρωπιστικούς πολυεθνικούς οργανισμούς με όλα τα συνεπακόλουθα της εξέλιξης αυτής.

Ο λόγος που κάνω αυτήν την αναφορά είναι γιατί στην φιλοσοφία του Peter Drucker παρατηρώ 2 πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά:

1. Έδινε ιδιαίτερο βάρος στην ηθική πλευρά της λειτουργίας της επιχείρησης και γενικότερα κάθε συναλλαγής, όντας επηρρεασμένος από τον Αριστοτέλη και τον Κομφούκιο. Θεωρούσε πως υπάρχει ένα κοινό και ενιαίο σύνολο ηθικών αξιών και αρνούταν να αξιολογήσει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες κάτω από διαφορετικό πρίσμα

2. Περιέγραφε τον εαυτό του ως generalist αντί για specialist. Ο ίδιος είχε σπουδάσει Ιστορία, Διεθνές Δίκαιο, Κοινωνιολογία και Οικονομικά, χωρίς να έχει εξειδικευτεί ιδιαίτερα σε κανένα από αυτά, καθώς πίστευε πως ένας οργανισμός πρέπει να μελετάται υπό πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Θεωρούσε το managenent τέχνη και τα οικονομικά μια βαθιά κοινωνική επιστήμη επηρρεασμένη περισσότερο από την κοινωνιολογία παρά τα μαθηματικά.

Πόσο περίεργα ακούγονται λοιπόν τα παραπάνω στην σύγχρονη επιχειρηματική πραγματικότητα; Στην εποχή όπου κυριαρχεί η προτροπή για εξειδίκευση και η εμβάθυνση σε συγκεκριμένους τομείς γνώσεων, καθώς επίσης η άποψη πως 'στη δουλεία μπορεί να χρειαστεί να κάνεις τα στραβά μάτια ή να λερώσεις τα χέρια σου'.

Πόσο αντιφατικό είναι άραγε που ο εκ των βασικών δημιουργών του σύγχρονου management πίστευε σε τόσο διαφορετικά πράγματα απ' ότι οι επίγονοι του;

5 καλοί λόγοι...

Πολλές φορές τείνουμε να βλέπουμε μόνο τη μια πλευρά των πραγμάτων. Συχνά όμως και η αντίθετη άποψη έχει εξίσουν ισχυρά επιχειρήματα. Ορίστε κάποια παραδείγματα:


5 καλοί λόγοι...


...για να θέλεις να ζείς στην Ελλάδα:

1) Η καλύτερη και πιο ευρεία σε ποικιλία κουζίνα της Ευρώπης
2) Οι άνθρωποι: με πολλά ελλατώματα αλλά αληθινοί
3) Η ελευθερία της πολιτικής έκφρασης
4) Ο καιρός
5) Η θάλασσα


...για να σ'αρέσει η Αντζελα Δημητρίου

1) Είναι αυθεντική
2) Στα νιάτα της ήταν καλή φωνή
3) Δε 'μασάει' με τους τύπους που πάνε να το παίξουν έξυπνοι
4) "Είναι κάτι χαρακτήρες τελειωμένοι αναπτήρες!"
5) "Κάνε στην άκρη να περάσω, απόψε θα σε ξεπεράσω!"


...για να μην βλέπεις Το Νησί:

1) Υπάρχουν άπειρα κλασικά έργα Ελλήνων συγγραφέων που θα μπορούσαν να έχουν επιλεχθεί στη θέση του
2) Περιγράφει πράξεις και καταστάσεις που η ανθρώποτητα πρέπει να ξεχάσει, όχι να τις βλέπει στην TV
3) Σε παίρνει ο ύπνος μέχρι να υπάρξει λίγο δράση
4) Σου γαμάει την ψυχολογία..
5) ...και είναι και Δευτέρα!


...για να βλέπεις Big Brother

1) Κάποιοι από τους συμμετέχοντες βγάζουν τρελό γέλιο
2) (αν είσαι άντρας) οι γυναίκες είναι κορμάρες
3) (αν είσαι γυναίκα) οι άντρες είναι σφίχτες
4) Είναι ότι πρέπει για να χαζεύεις ενώ τρως βραδινό: ούτε πρέπει να κοιτάς συνεχώς, ούτε αγχώνεσαι μη χάσεις την πλοκή
5) Παραδέξου το: σ΄ αρέσει να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα!


...για να μην θέλεις να είσαι εφοπλιστής

1) Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες
2) Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όποιος έχει πολλά λεφτά θα πέσει θύμα κλοπής/ληστείας/απαγωγής τουλάχιστον 1 φορά
3) Η δουλεία γίνεται μέρος της προσωπικής σου ζωής
4) Πρέπει συνεχώς να είσαι σοβαροφανής και κυριλάτος
5) Αν δεν πάνε καλά οι δουλειές θα καταλήξεις σαν τον Πατέρα και τον Μαρινάκη!



 Υ.Γ.: Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι συμφωνώ απόλυτα με ότι αναφέρεται...ούτε βέβαια ότι διαφωνώ!

You get what you payed for!

Έτος 2010, Ελλάδα: Η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεωκοπίας, με το ηθικό του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας τσακισμένο και χωρίς καμία θετική προοπτική να διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον. Τι κάνουν για όλα αυτά οι πολιτικοί αρχηγοί του τόπου:

α) Ο πρωθυπουργός της χώρας θεωρεί συνετό να εκβιάσει το λαό με προσφύγη σε βουλευτικές εκλογές αν δεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στις (υποτιθέμενες) αυτοδικοικητικές εκλογές. Και αυτό ενώ γνωρίζει τις καταστροφικές συνέπεις που θα είχε μια τέτοια κίνηση για την οικονομία και τη κρατική λειτουργία και επιπλέον ενώ μόλις ένα χρόνο πριν κέρδισε την εξουσία με μια από τις μεγαλύτερες εκλογικές διαφορές στη μεταπολίτευση.

β) Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ στο εξωτερικό λέει ότι στηρίζει την προσπάθεια της χώρας και το μνημόνιο, στο εσωτερικό το καταψηφίζει και κατακρίνει την κυβέρνηση για την πολιτική της. Τολμά δε να αρθρώνει ότι μόνη της η παρούσα κυβέρνηση μας έσυρε στο ΔΝΤ, κάνοντας τον κινέζο στα όσα τραγικά έπραξε το κόμμα του ως κυβέρνηση για 5 χρόνια! Ο δε πρώην πρωθυπουργός παίζει κρυφτούλι με τον κόσμο, ξεφτιλίζοντας όποια αξιοπρέπεια του είχε μείνει και θυμίζοντας καθημερινά στους πολίτες πόσο μεγάλο λάθος έκαναν που τον ψήφισαν!

γ) Η αρχηγός του ΚΚΕ θεωρεί λύση το να αποκόπτουμε τα λιμάνια της χώρας ώστε να μην μπορούν να μας φέρνουν τους (κακούς αστούς ιμπεριαλιστές) τουρίστες. Επίσης, να διοργανώνουμε πορεία με οποιαδήποτε αφορμή, να καταλαμβάνουμε εθνικά μνημεία και άλλα τέτοια 'ωραία' που συμβάλλουν "ουσιαστικά και εποικοδομητικά" στην έξοδο της χώρας από την τρέχουσα κατάσταση. Η ίδια πανηγυρίζει για την αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές (με αποχή κοντά στο 50% που πάντα ευνοεί τα κόμματα με ισχυρή βάση ψηφοφόρων...) και για την καταδίκη του μνημονίου από το λαό.

Τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής κινήθηκαν σε παρόμοια μοτίβα, μην κάνοντας κάποια ουσιαστική πρόταση για την βελτίωση της τρέχουσας κατάστασης.

Τι μας δείχνουν όλα αυτά αν όχι ότι το πολιτικό μας σύστημα αποτελείται από ανθρώπους με μικρό πολιτικό ανάστημα, κοντόφθαλμους και άτολμους, οι οποίοι την κρισιμότερη στιγμή δείχνουν παροιμιώδη έλλειψη πατριωτισμού και ομοψυχίας; Ανθρώπους που επιλέγουν να ικανοποιήσουν άλλα συμφέροντα (ψηφοφόρους, βουλευτές/στελέχη του κόμματος, προσωπικές φιλοδοξίες, κλπ) αλλά σίγουρα όχι το συμφέρον της χώρας και του συνόλου των πολιτών.

Ούτε ένας κομματικός αρχηγός (εκτός ίσως από τον Καρατζαφέρη...κοίτα που φτάσαμε!) δεν έχει κάνει πρόταση για κυβέρνηση εθνικής ομοψυχίας, έστω για διάστημα 1-2 ετών μέχρι να ορθοποδήσουμε. Ούτε ένας δεν μίλησε για την ανάγκη να πέσουν οι τόνοι και να συνεργαστούν ενόψει της κρισιμότητας της κατάστασης.

Μπροστά σε όλο αυτό το πανηγύρι οι πολίτες δεν έχουν πολλές επιλογές στο πως ψηφίζουν: Αποχή, Άκυρο ή (για μια ακόμη φορά) επιλογή του μη χείρον...μόνο που (απ' ότι φάνηκε στις δημοτικές εκλογές) έχουν αρχίσει να κουράζονται από την τρίτη επιλογή.

Simple truths...

Η μουσική είναι περίεργη τέχνη. Το ίδιο πράγμα ερμηνευμένο από διαφορετικούς καλλιτέχνες μπορεί να ξυπνήσει άλλα συναισθήματα, αλλά και να οδηγήσει σε διαφορετικά συμπεράσματα. Ιδού ένα παράδειγμα...

Από αυτό το βίντεο μπορούν να βγουν 3 σίγουρα συμπεράσματα:

1. O κύριος μπροστά είναι πολύ καλός τραγουδιστής και performer

2. Η κομπανία που τον συνοδεύει ήταν πολύ πολύ μεγάλο συγκρότημα

3. Οι τύποι από κάτω γουστάρουν πραγματικά αυτό που ακούνε

Από αυτό το βίντεο αντίστοιχα βγαίνουν άλλα 3 σίγουρα συμπεράσματα:

1. Ο τύπος που καταλαμβάνει την πίστα είναι μέτριος ως performer και κακός ως τραγουδιστής

2. Ο ίδιος δεν έχει καμία συναίσθηση των φωνητικών και εν γένει καλλιτεχνικών του περιορισμών

3. Οι τύποι από κάτω μάλλον δεν είχαν καμία όρεξη να ακούσουν το συγκεκριμένο άσμα

Αυτά, επειδή στην Ελλάδα καμιά φορά χάνουμε το μέτρο και σπεύδουμε να χαρακτηρίσουμε ως "απόλυτους" σταρ ανθρώπους που είναι απλά όμορφοι, χωρίς να διαθέτουν τα απαραίτητα συστατικά για τον χώρο που υπηρετούν (μουσική, θέατρο κλπ).

P.S. Και για να μην κατηγορηθώ ως προκατειλημένος, η σύγκριση έγινε με τραγουδιστές που κινούνται (υποτίθεται) στον ίδιο μουσικό χώρο...