Γράφεται ιστορία...

Όποια και αν είναι η έκβαση της πολιτικό-οικονομικής κατάστασης στη χώρα, ένα είναι σίγουρο: Σε καμιά 30αριά χρόνια, αν ζούμε μέχρι τότε, θα αναφερόμαστε στην τρέχουσα περίοδο με δέος. Είναι η πολιτική κρίση της γενιάς μας, ο πόλεμος που δεν ζήσαμε και η χούντα που δεν περάσαμε...

Ξανά!

Πήγα την Κυριακή 23/10 στην πρώτη συνάντηση του κινήματος 'Δημιουργία Ξανά'.

Είχα διαβάσει τις βασικές θέσεις τους και συμφωνούσα σε αρκετά σημεία. Η έκπληξη μου ήταν διπλη. Όχι μόνο ήταν περισσότερα άτομα από όσα περίμενα, αλλά διαπίστωσα που υπάρχουν ακόμα σοβαροί και παθιασμένοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινα, οι οποίοι, παρεπιπτώντος, ΔΕΝ είναι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά βιοπορίζονται με κανονικές δουλείες.

Σίγουρα θέλει δουλεία αυτό που είδα και φαίνεται στο (πρωτόλειο) site για να γίνει πολιτική κίνηση.
Σίγουρα επίσης διαφωνώ σε κάποιες από τις βασικές θέσεις, τις οποίες θεωρώ ακραίες για Ελλάδα.
Σε τι ποσοστό όμως συμφωνούμε ή συμφωνούσαμε όλοι με αυτούς που κυβερνούν τόσα χρόνια; Μας βοήθησε σε τίποτα η εμμονή στα ίδια επί δεκαετίες;

Νομίζω είναι καλό να αφιερώσουμε έστω 15 λεπτά και να διαβάσουμε τις βασικές θέσεις. Ίσως και να πάμε όλοι στην επόμενη συνάντηση, έτσι για να σηκωθούμε λίγο από τον καναπέ μας και να πούμε ότι συμμετείχαμε σε μια πολιτική ζύμωση τώρα που η χώρα είναι σε αναβρασμό και η συμμετοχή όλων είναι αναγκαία!

Εμένα πάντως, το ομολογώ, μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον...Θα επανέλθω με update!

History remembered...

Υπήρχε μια περίοδος στην μουσική ιστορία κατά την οποία τα είδη της μουσικής (πλην κλασικής) ήταν απλά rock n roll, jazz, rhythm & blues και soul. Από την χύτρα όπου οι τολμηρότεροι καλλιτέχνες τα ανακάτεψαν (την οποία πρώτοι πρώτοι γέμισαν οι Beatles) προέκυψαν όλα τα υπόλοιπα είδη όπως τα ξέρουμε.

Ένα από τα καλύτερα δείγματα προοδευτικής μουσικής αντίληψης (και από τα θεμέλια του progressive rock) είναι αυτή εδώ η κομματάρα (όποιον κουράζει η εισαγωγή μπορεί να πάει απευθείας στο 2.30...από εκεί και πέρα οι άνθρωποι απογειώνονται!). Για μένα ο ορισμός του πως πρέπει να jam-αρει ένα γκρουπ χωρίς να χάνει την ουσία και το groove του κομματιού...


Υ.Γ. Trivia: Πόσα διαφορετικά είδη μουσικής μπορούν να χωρέσουν σε 8 λεπτά;

Τι είναι τελικά εθνικισμός;

Διάβαζα εδώ για τις αντιδράσεις των κατοίκων των Σκοπίων μετά την (ομολογουμένως μεγάλη) νίκη της εθνικής τους ομάδας μπάσκετ έναντι της αντίστοιχης Ελληνικής. Πανηγυρισμοί με κάποιες εθνικιστικές κραυγές με αφορμή μια αθλητική επιτυχία. Διάβαζα το άρθρο και παράλληλα σκεπτόμουν τις αντίστοιχες δικές μας αντιδράσεις όταν πριν 5 χρόνια κερδίσαμε στο ίδιο άθλημα την ομάδα των ΗΠΑ. Όλοι θυμούνται το χαμό που έγινε τότε με τον κόσμο να βγαίνει σε κάθε πλατεία αλαλάζων, να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο, να βουτάει στα συντριβάνια στο Σύνταγμα, να φωνάζει αντιαμερικάνικα (και συχνά...‘πικάντικα’) συνθήματα κλπ. Ναι και εγώ είχα τρελαθεί από τη χαρά μου (όντας μπασκετικός χρόνια τώρα...), αλλά μάρτυς μου ο Θεός δεν έκανα κάτι από τα παραπάνω. Και όλα αυτά μέρα μεσημέρι (ο αγώνας έγινε 11.00 το πρωί ώρα Ελλάδος, καθώς το Μουντομπάσκετ ήταν στην Ιαπωνία).

Τι είναι τελικά ο εθνικισμός; Είναι το ξέσπασμα χαράς ενός λαού που νιώθει (ή τον έκαναν να νιώθει) μικρός και αδύναμος, λόγω μιας δυσανάλογης του μεγέθους του επιτυχίας (βλ. Euro 2004, Εθνική μπάσκετ, μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ); Είναι η αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη αντίδραση στην επιτυχία απέναντι σε ισχυρότερο αντίπαλο, η οποία ίσως κρύβει κόμπλεξ κατωτερότητας δεκαετιών; Μήπως είναι η δημιουργηθείσα εντύπωση μια μικρής νίκης σε εθνικό επίπεδο απέναντι σε χώρες που θεωρούνται (λόγω εσωτερικής προπαγάνδας) εχθροί του έθνους, ασχολούμενες νυχθημερόν με το πως θα μας βλάψουν;

Θα πουν κάποιοι πως δεν έχει σχέση η διαφορά δυναμικότητας ΗΠΑ-Ελλάδας (και συνεπώς η δική μας ήταν μεγαλύτερη νίκη), πως εμείς δεν διεκδικούμε εδάφη των ΗΠΑ, πως οι Έλληνες έχουν άλλη παιδεία, και διάφορα άλλα. Τελικά όμως τα ελληνικά ΜΜΕ τις δικές μας αντιδράσεις τις κατέγραψαν ως ‘λαοθάλλασα που κατέκλυσε τους δρόμους για να γιορτάσει την τεράστια εθνική επιτυχία’, ενώ τις αντίστοιχες των Σκοπιανών ως ‘εθνικιστικές κορόνες....που ουδεμία σχέση έχουν με τον αθλητισμό’.

Ας είναι...Έχουν και οι εφημερίδες το κοινό τους να ταϊσουν. Τελικά όμως, αν εμείς δεν μπορούμε να ορίσουμε και να περιορίσουμε τον δικό μας εθνικισμό πως μπορούμε και ορίζουμε των άλλων;

Epic fails!

Το Rolling Stone θεωρείται το πιο έγκυρο μουσικό περιοδικό παγκοσμίως (ασχέτως που έχει καταλήξει να είναι περισσότερο πολιτικό-κοινωνίκο παρά μουσικό...). Δεν είναι λίγες όμως οι φορές στο παρελθόν που οι συντάκτες του έχουν πέσει τραγικά έξω στις εκτιμήσεις τους. Ιδού 4 χαρακτηριστικές περιπτώσεις καταπληκτικών και κλασικών (πλέον) δίσκων που όταν βγήκαν δεν είχαν λάβει και τις καλύτερες κριτικές από το περιοδικό:

Black Sabbath

Νeil Young

AC/DC

Alice Cooper

Μια ακόμα απόδειξη του ότι τα μεγάλα πράγματα δεν αναγνωρίζονται στην εποχή τους απαραίτητα...

Περί ασύλου...

Στον περιβόητο ‘νόμο-πλαίσιο’ 1268 του 1982 διαβάζουμε στο άρθρο 2 ο οποίος αφορά το άσυλο:
«Το πανεπιστημιακό άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ και συνίσταται στην απαγόρευση της επέμβασης δημόσιας δύναμης χωρίς την πρόσκληση ή άδεια του αρμόδιου οργάνου των ΑΕΙ» και παρακάτω: «Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου των ΑΕΙ επιτρέπεται μόνο εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής».

Λόγω και της συζήτησης για το επικείμενο νομοσχέδιο για την παιδεία και με βάση τα παραπάνω, γεννιούνται οι εξής απορίες:

1) Γιατί τα αρμόδια όργανα των ΑΕΙ (τα οποία είναι 3μελή και αποτελούνται από πρύτανη-μέλος ΔΕΠ-εκπροσώπο φοιτητών και πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα) δεν έχουν δώσει ποτέ μέχρι σήμερα εντολή να επέμβει η αστυνομία όταν καταστρέφεται η περιουσία του πανεπιστημίου; Δεν το θεωρούν αρκετά σημαντικό λόγο ή μήπως σκέφτονται λίγο και το προσωπικό τους προφίλ;

2) Οι βανδαλισμοί επί δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή πανεπιστημιακού υλικού, οι ξυλοδαρμοί φοιτητών, η χρήση των χώρων των πανεπιστημίων για κατασκευή βομβών μολότοφ (στην ΑΣΟΕΕ έγινε αυτό) δεν αποτελούν κακουργηματικές πράξεις ώστε να δικαιολογούν την επέμβαση της αστυνομίας;

3) Επειδή πολύ κουβέντα γίνεται για το αν πρέπει να διατηρηθεί ή όχι το άσυλο στο νέο νομοσχέδιο, προκειμένου να μην καταργηθεί μια δημοκρατική δικλείδα ασφαλείας (συμφωνώ και εγώ σε αυτό), δεν θα ήταν πιο εύκολο να χαρακτηρισθούν (αν δεν είναι ήδη) οι παραπάνω πράξεις ως κακουργηματικές; Έτσι θα μπορεί εύκολα να επέμβει η αστυνομία σε περίπτωση καταστρατήγησης του ασύλου χωρίς να εξαρτάται από καμία επιτροπή των ΑΕΙ, αλλά παράλληλα δεν θα έχει το δικαίωμα να μπαινοβγαίνει ο κάθε αστυνομικός στα πανεπιστημιακό κτίρια άνευ λόγου και αιτίας.

Υπάρχει τρόπος...

Τσάμπα τόση σκέψη και τόσες αντιλογίες...

Ιδού η λύση για να ταπεινώσουμε τους Γερμανούς και να ανακτήσουμε το εθνικό μας γόητρο!


Μας τα είχαν πει από παλιά αλλά δεν ακούγαμε...