Γράφεται ιστορία...

Όποια και αν είναι η έκβαση της πολιτικό-οικονομικής κατάστασης στη χώρα, ένα είναι σίγουρο: Σε καμιά 30αριά χρόνια, αν ζούμε μέχρι τότε, θα αναφερόμαστε στην τρέχουσα περίοδο με δέος. Είναι η πολιτική κρίση της γενιάς μας, ο πόλεμος που δεν ζήσαμε και η χούντα που δεν περάσαμε...

Ξανά!

Πήγα την Κυριακή 23/10 στην πρώτη συνάντηση του κινήματος 'Δημιουργία Ξανά'.

Είχα διαβάσει τις βασικές θέσεις τους και συμφωνούσα σε αρκετά σημεία. Η έκπληξη μου ήταν διπλη. Όχι μόνο ήταν περισσότερα άτομα από όσα περίμενα, αλλά διαπίστωσα που υπάρχουν ακόμα σοβαροί και παθιασμένοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινα, οι οποίοι, παρεπιπτώντος, ΔΕΝ είναι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά βιοπορίζονται με κανονικές δουλείες.

Σίγουρα θέλει δουλεία αυτό που είδα και φαίνεται στο (πρωτόλειο) site για να γίνει πολιτική κίνηση.
Σίγουρα επίσης διαφωνώ σε κάποιες από τις βασικές θέσεις, τις οποίες θεωρώ ακραίες για Ελλάδα.
Σε τι ποσοστό όμως συμφωνούμε ή συμφωνούσαμε όλοι με αυτούς που κυβερνούν τόσα χρόνια; Μας βοήθησε σε τίποτα η εμμονή στα ίδια επί δεκαετίες;

Νομίζω είναι καλό να αφιερώσουμε έστω 15 λεπτά και να διαβάσουμε τις βασικές θέσεις. Ίσως και να πάμε όλοι στην επόμενη συνάντηση, έτσι για να σηκωθούμε λίγο από τον καναπέ μας και να πούμε ότι συμμετείχαμε σε μια πολιτική ζύμωση τώρα που η χώρα είναι σε αναβρασμό και η συμμετοχή όλων είναι αναγκαία!

Εμένα πάντως, το ομολογώ, μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον...Θα επανέλθω με update!

History remembered...

Υπήρχε μια περίοδος στην μουσική ιστορία κατά την οποία τα είδη της μουσικής (πλην κλασικής) ήταν απλά rock n roll, jazz, rhythm & blues και soul. Από την χύτρα όπου οι τολμηρότεροι καλλιτέχνες τα ανακάτεψαν (την οποία πρώτοι πρώτοι γέμισαν οι Beatles) προέκυψαν όλα τα υπόλοιπα είδη όπως τα ξέρουμε.

Ένα από τα καλύτερα δείγματα προοδευτικής μουσικής αντίληψης (και από τα θεμέλια του progressive rock) είναι αυτή εδώ η κομματάρα (όποιον κουράζει η εισαγωγή μπορεί να πάει απευθείας στο 2.30...από εκεί και πέρα οι άνθρωποι απογειώνονται!). Για μένα ο ορισμός του πως πρέπει να jam-αρει ένα γκρουπ χωρίς να χάνει την ουσία και το groove του κομματιού...


Υ.Γ. Trivia: Πόσα διαφορετικά είδη μουσικής μπορούν να χωρέσουν σε 8 λεπτά;

Τι είναι τελικά εθνικισμός;

Διάβαζα εδώ για τις αντιδράσεις των κατοίκων των Σκοπίων μετά την (ομολογουμένως μεγάλη) νίκη της εθνικής τους ομάδας μπάσκετ έναντι της αντίστοιχης Ελληνικής. Πανηγυρισμοί με κάποιες εθνικιστικές κραυγές με αφορμή μια αθλητική επιτυχία. Διάβαζα το άρθρο και παράλληλα σκεπτόμουν τις αντίστοιχες δικές μας αντιδράσεις όταν πριν 5 χρόνια κερδίσαμε στο ίδιο άθλημα την ομάδα των ΗΠΑ. Όλοι θυμούνται το χαμό που έγινε τότε με τον κόσμο να βγαίνει σε κάθε πλατεία αλαλάζων, να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο, να βουτάει στα συντριβάνια στο Σύνταγμα, να φωνάζει αντιαμερικάνικα (και συχνά...‘πικάντικα’) συνθήματα κλπ. Ναι και εγώ είχα τρελαθεί από τη χαρά μου (όντας μπασκετικός χρόνια τώρα...), αλλά μάρτυς μου ο Θεός δεν έκανα κάτι από τα παραπάνω. Και όλα αυτά μέρα μεσημέρι (ο αγώνας έγινε 11.00 το πρωί ώρα Ελλάδος, καθώς το Μουντομπάσκετ ήταν στην Ιαπωνία).

Τι είναι τελικά ο εθνικισμός; Είναι το ξέσπασμα χαράς ενός λαού που νιώθει (ή τον έκαναν να νιώθει) μικρός και αδύναμος, λόγω μιας δυσανάλογης του μεγέθους του επιτυχίας (βλ. Euro 2004, Εθνική μπάσκετ, μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κλπ); Είναι η αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη αντίδραση στην επιτυχία απέναντι σε ισχυρότερο αντίπαλο, η οποία ίσως κρύβει κόμπλεξ κατωτερότητας δεκαετιών; Μήπως είναι η δημιουργηθείσα εντύπωση μια μικρής νίκης σε εθνικό επίπεδο απέναντι σε χώρες που θεωρούνται (λόγω εσωτερικής προπαγάνδας) εχθροί του έθνους, ασχολούμενες νυχθημερόν με το πως θα μας βλάψουν;

Θα πουν κάποιοι πως δεν έχει σχέση η διαφορά δυναμικότητας ΗΠΑ-Ελλάδας (και συνεπώς η δική μας ήταν μεγαλύτερη νίκη), πως εμείς δεν διεκδικούμε εδάφη των ΗΠΑ, πως οι Έλληνες έχουν άλλη παιδεία, και διάφορα άλλα. Τελικά όμως τα ελληνικά ΜΜΕ τις δικές μας αντιδράσεις τις κατέγραψαν ως ‘λαοθάλλασα που κατέκλυσε τους δρόμους για να γιορτάσει την τεράστια εθνική επιτυχία’, ενώ τις αντίστοιχες των Σκοπιανών ως ‘εθνικιστικές κορόνες....που ουδεμία σχέση έχουν με τον αθλητισμό’.

Ας είναι...Έχουν και οι εφημερίδες το κοινό τους να ταϊσουν. Τελικά όμως, αν εμείς δεν μπορούμε να ορίσουμε και να περιορίσουμε τον δικό μας εθνικισμό πως μπορούμε και ορίζουμε των άλλων;

Epic fails!

Το Rolling Stone θεωρείται το πιο έγκυρο μουσικό περιοδικό παγκοσμίως (ασχέτως που έχει καταλήξει να είναι περισσότερο πολιτικό-κοινωνίκο παρά μουσικό...). Δεν είναι λίγες όμως οι φορές στο παρελθόν που οι συντάκτες του έχουν πέσει τραγικά έξω στις εκτιμήσεις τους. Ιδού 4 χαρακτηριστικές περιπτώσεις καταπληκτικών και κλασικών (πλέον) δίσκων που όταν βγήκαν δεν είχαν λάβει και τις καλύτερες κριτικές από το περιοδικό:

Black Sabbath

Νeil Young

AC/DC

Alice Cooper

Μια ακόμα απόδειξη του ότι τα μεγάλα πράγματα δεν αναγνωρίζονται στην εποχή τους απαραίτητα...

Περί ασύλου...

Στον περιβόητο ‘νόμο-πλαίσιο’ 1268 του 1982 διαβάζουμε στο άρθρο 2 ο οποίος αφορά το άσυλο:
«Το πανεπιστημιακό άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ και συνίσταται στην απαγόρευση της επέμβασης δημόσιας δύναμης χωρίς την πρόσκληση ή άδεια του αρμόδιου οργάνου των ΑΕΙ» και παρακάτω: «Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου των ΑΕΙ επιτρέπεται μόνο εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής».

Λόγω και της συζήτησης για το επικείμενο νομοσχέδιο για την παιδεία και με βάση τα παραπάνω, γεννιούνται οι εξής απορίες:

1) Γιατί τα αρμόδια όργανα των ΑΕΙ (τα οποία είναι 3μελή και αποτελούνται από πρύτανη-μέλος ΔΕΠ-εκπροσώπο φοιτητών και πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα) δεν έχουν δώσει ποτέ μέχρι σήμερα εντολή να επέμβει η αστυνομία όταν καταστρέφεται η περιουσία του πανεπιστημίου; Δεν το θεωρούν αρκετά σημαντικό λόγο ή μήπως σκέφτονται λίγο και το προσωπικό τους προφίλ;

2) Οι βανδαλισμοί επί δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή πανεπιστημιακού υλικού, οι ξυλοδαρμοί φοιτητών, η χρήση των χώρων των πανεπιστημίων για κατασκευή βομβών μολότοφ (στην ΑΣΟΕΕ έγινε αυτό) δεν αποτελούν κακουργηματικές πράξεις ώστε να δικαιολογούν την επέμβαση της αστυνομίας;

3) Επειδή πολύ κουβέντα γίνεται για το αν πρέπει να διατηρηθεί ή όχι το άσυλο στο νέο νομοσχέδιο, προκειμένου να μην καταργηθεί μια δημοκρατική δικλείδα ασφαλείας (συμφωνώ και εγώ σε αυτό), δεν θα ήταν πιο εύκολο να χαρακτηρισθούν (αν δεν είναι ήδη) οι παραπάνω πράξεις ως κακουργηματικές; Έτσι θα μπορεί εύκολα να επέμβει η αστυνομία σε περίπτωση καταστρατήγησης του ασύλου χωρίς να εξαρτάται από καμία επιτροπή των ΑΕΙ, αλλά παράλληλα δεν θα έχει το δικαίωμα να μπαινοβγαίνει ο κάθε αστυνομικός στα πανεπιστημιακό κτίρια άνευ λόγου και αιτίας.

Υπάρχει τρόπος...

Τσάμπα τόση σκέψη και τόσες αντιλογίες...

Ιδού η λύση για να ταπεινώσουμε τους Γερμανούς και να ανακτήσουμε το εθνικό μας γόητρο!


Μας τα είχαν πει από παλιά αλλά δεν ακούγαμε...

Look what you´ve done...

Παραπέμπω σε παλαιότερη ανάρτηση (Keep the Faith, 22/5/2011) που αφορά τους λόγους που δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου πάντα, να βγάλουμε τις καταθεσεις μας εκτός Ελλάδας. Διαβάστε λοιπόν εδώ την επιβεβαίωση σε κάτι από όσα σας έλεγα...

Να προσθέσω απλά ότι σε αυτή τη ζωή οι εύκολες επιλογές συχνά έχουν και εύκολες απαντήσεις...

Πως γίνεται::

Παρατίθεται ο μέσος όρος εβδομαδίαιας εργασίας ανά χώρα του ΟΟΣΑ.

Η Ελλάδα πολύ κοντά στην κορυφή...οι χώρες τις δυτικής Ευρώπης (Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες, Ελβετία) κοντά στον πάτο! 

Μα τι γίνεται; Εκεί δεν υπάρχει ο διαβολεμένος καπιταλισμός και η κακή (μεγαλύτερη) ιδιωτική αγορά που ρουφάνε το μεδούλι του εργαζόμενου; 

Είναι δυνατόν οι κουτο-Ευρωπαίοι να δουλεύουν λιγότερο, να αμείβονται περισσότερο, να έχουν καλύτερες υπηρεσίες από το κράτος, να πληρώνουν λιγότερους φόρους και να μας τη λένε και από πάνω;!;!

Προτείνω να σταλεί αυτή η στατιστική στον Τσίπρα, τον Φωτόπουλο και την Παπαρήγα να μας πουν τι γίνεται. Αυτοί θα ξέρουν. Σίγουρα κάποια συνωμοσία κρύβεται από πίσω...

Summertime...and the living is easy!

3 βιβλία και 3 cd για το καλοκαίρι...

α) Frank Herbert - Dune. A true classic! Επιστημονική φαντασία με επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις. Αν απορροφηθείς πραγματικά θα νομίζεις ότι δεν είσαι στην παραλία, αλλά στην έρημο του Arrakis!
b) Stig Larson - Το κορίτσι με το τατουάζ. Το ξέρω ότι η μόδα ήταν πριν λίγα χρόνια, αλλά εμένα τώρα μου ήρθε. Αναβιώνει την καλή αστυνομική περιπέτεια a la Σουηδικά όμως..
c) Larry Kirwan - Liverpool fantasy. Πως θα ήταν ο κόσμος αν οι Beatles είχαν διαλυθει το 1962; Πως θα ήταν ο John, ο Paul, ο George και ο Ringo 20 χρόνια μετά; Αρκετά ευκολοδιάβαστο παρά το ειδικό θέμα, δείχνει πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει τη επιτυχία από την αποτυχία.

1) Dire Straits - The very best of. Συνήθως δεν προτείνω συλλογές, αλλά αυτή τα έχει όλα. Feel good vibe και καταπληκτικός κιθαρίστας.
2) Reckless Love - Reckless Love. Ποζεριά. Αφελείς και ανώριμοι στίχοι. Ρεφρέν για φωνακλάδες 18χρονους. Δηλαδή...τέλειο για καλοκαίρι! Από τα πιο ανεβαστικά άλμπουμ που άκουσα τελευταία.
3) Foo Fighters - Wasting Light. Ήμουν και εγώ δύσπιστος, αλλά πλέον έχω πειστεί. Μια από τις 3 καλύτερες ροκ μπαντες σήμερα!

Μαγκιές...

Και ξαφνικά...κάποιος άρχιζε να ουρλιάζει έξω από το παράθυρο...! Μοιάζει με αρχή μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι, όμως έγινε σήμερα το πρωί στην Πατησίων, κάτω από το γραφείο μου. 

Στις 10 παρά περίπου, 15-20 δημοτικοί αστυνομικοί και 1 διμοιρία ΜΑΤ έσκασαν μύτη στο ύψος της ΑΣΟΕΕ και άρχισαν επιχείρηση σκούπα για να απομακρύνουν τους μαύρους (παράνομους) μικροπωλητές. Μαζί είχαν και ένα σκουπιδιάρικο του δήμου μέσα στο οποίο πέταξαν όλα τα εμπορεύματα που δεν πρόλαβαν να μαζέψουν οι μαυρούκοι. Παράλληλα όμως (και εδώ είναι το ζουμί) σάπισαν στο ξύλο καμιά 10αρία από αυτούς πραγματικά χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λογος, αφού οι μαύροι δεν χρησιμοποίησαν βια απλά προσπαθούσαν να μην τους πάρουν τα εμπορεύματα, τα οποία μετά από λίγο εγκατέλειπαν στην τύχη τους. Και όμως, είδα με τα μάτια μου άνθρωπο με πολιτικα και δημοτόμπατσο να χτυπάνε (με μαδέρι!) 2-3 μαυρούκους οι οποίοι απλά ήταν κάτω κουλουριασμένοι ή έτρεχαν να γλιτώσουν! Τα ΜΑΤ δε, τους κυνήγησαν λίγο και μετά σταμάτησαν, δεν παρατήρησα άλλη κίνηση.

Είμαι από τους τελευταίους που θα πω ότι η αστυνομία έχει πάντα άδικο, ότι οι μετανάστες είναι  όλοι φτωχοί και αθώοι βιοπαλαιστές κλπ κλπ. Αναφορικά με το σκέλος της κατάσχεσης /καταστροφής των προϊόντων 'μαιμού' δεν έχω καμία ένσταση και καλώς έγινε, γιατί οπως και να το κάνουμε πρόκειται για παράνομη δραστηριότητα. Τα ερωτήματα που μου έρχονται από αυτό που είδα όμως είναι αρκετά:

- Ήταν απαραίτητη τόση βία για μια τέτοια επιχείρηση; Δεν μπορούσαν απλά να περικυκλώσουν τους μικροπωλητές και να τους αφαιρέσουν τα εμπορέυματα, χωρίς να τους κυνηγούν σε όλη την Πατησίων;

- Οι υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας μήπως νόμιζαν ότι έγιναν ράμπο και φώναζαν σαν να έχουν καταλάβει ύψωμα;

- Η δημοτική αστυνομία (που πέραν αυτού του περιστατικού δεν έχω δει να κάνει κάτι άλλο από το να γράφει κλήσεις...) έγινε ξαφνικά τόσο μάχιμη για να φέρονται οι υπάλληλοι της σαν κομάντο;

- Μήπως τελικά υπάρχουν στην ελληνική και δημοτική αστυνομία περισσότεροι ανασφαλείς, κομπλεξικοί, άνθρωποι που μικροί έτρωγαν φάπες και τώρα νιώθουν ότι τους πέρνει να ρίξουν και αυτοί καμία, από όσοι νομίζουμε;

Ιδού η απόδειξη...(;)

Εδώ ακούτε ένα πολύ όμορφο κομμάτι κλασσικής μουσικής...

και εδώ τo ίδιο κομμάτι παιγμένο (λίγο) διαφορετικά και (αρκετά) πιο γρήγορα...άραγε οπαδός ποιου μουσικού είδους να είναι ο κύριος;

Υ.Γ.: Μήπως τέτοιες διασκευές αποδεικνύουν έστω και λίγο αυτό που ωρύονται τόσα χρόνια οι metal ειδήμονες, ότι τελικά το metal είναι το πιο κοντινό είδος με την κλασική μουσική, όσον αφορά τη δομή, το ύφος και τα ψυχικά συναισθήματα που προκαλεί;

The greatest!

Μια από τις καλύτερες (και διασκεδαστικότερες!) συναυλίες που έχουν μαγνητοσκοπηθεί ever. Παρατηρήστε πως όλοι επί σκηνής δίνουν το 100% για όλη τη διάρκεια του show, προεξέχοντος του you know who...

Πραγματικά κάθε φορά που βλέπω κάτι παρόμοιο συνειδητοποιώ πόσο φτωχό είναι το σήμερα σε καλλιτέχνες τέτοιου διαμετρήματος...



Υ.Γ. Το ξέρω ότι σήμερα ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο, αλλά ειλικρινά κουράστηκα να ασχολούμαι συνεχώς με τα αυτονόητα και τα δυσσάρεστα. Όποιος δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει καλύτερα να μη μιλάει πλέον, γιατί τόσο καιρό έχουμε πήξει στις ασυναρτησίες...

Good times!

Για να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα των ημερών και να θυμηθούμε πως υπάρχει πάντα ελπίδα σε αυτή τη ζωή όσο υπάρχουν...αυτοί εδώ οι τύποι!


Υ.Γ. Απλά δείτε λίγο το κοινό στο 1.45...

Υ.Γ.2: Τα καλύτερα συναυλιακά κοινά παγκοσμίως θεωρούνται οι μεσόγειοι και οι λατίνοι. Τυχαίο; Δε νομίζω!

Περί μνημονίου...

Διάβασα και άκουσα με μεγάλη προσοχή τις δηλώσεις του Κου Απόστολου Δοξιάδη για τη λεγόμενη 'κίνηση των 32', γνωστή και ώς 'Τολμήστε!', οι οποίοι έστειλαν και ανάλογη επιστολή στον Πρωθυπουργό. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για φρέσκο αέρα λογικής στον πολιτικό λόγο, κάτι που εγώ προσωπικά είχα πολύ ανάγκη! Η πολιτική πρόταση της εν λόγω επιστολής (όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον) είναι ουσιαστικά μία: Να σταματήσει ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα των πολιτικών κομμάτων και να γίνουν ουσιαστικές θεσμικές τομές στη χώρα μήπως και σωθούμε.

Τα κανάλια λένε και ξαναλένε για ΄νέο μνημόνιο, νέα μέτρα, κλπ' ο Κος Σαμαράς μας τα έχει πρήξει με την 'αποτυχία της πολιτικής του μνημονίου', όπως και τα κόμματα της αριστέρας (που ξαφνικά απέκτησαν ιδεολογική ταύτιση με το κόμμα που αντιπροσωπεύει υποτίθεται τον ταξικό εχθρό!) και πάει λέγοντας. Κάνεις, μα κανέις, δε λέει την αλήθεια όμως! Όπως πολύ εύστοχα τοποθετήθηκε ο Κος Δοξιάδης: "το πρόβλημα στο πρόγραμμα εφαρμογής του μνημονίου αφορά όχι το μνημόνιο, αλλά την εφαρμογή του!". Και φυσικά έχει απόλυτο δίκιο γιατί η ουσία του Μνημονίου ουδέποτε εφαρμόστηκε!

Σίγουρα, εφαρμόστηκαν τα 'εύκολα' (για άμεση υλοποίηση) μέτρα: η αύξηση της έμμεσης φορολογίας  σε πολλά είδη (ως γνωστόν ο πιο άδικος -κοινωνίκα- τρόπος φορολόγησης) μέσω ΦΠΑ και λοιπών φόρων, η μείωση των μισθών, η αύξηση των άμεσων φορολογικών συντελεστών, η περικοπή κρατικών δαπανών, κλπ. Τι έγινε όμως με την καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής; (μπήκε κανείς φυλακή και δεν το ξέρω;) Τι έγινε με τον ουσιαστικό έλεγχο της ασυδοσίας  και ανομίας πολλών μεγάλων εργοδοτών (λέγε με media...); Τι έγινε με το (ουσιαστικό) άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και γενικότερα την απελευθέρωση της αγοράς; Τι έγινε με την φορολόγηση της εκλησσιαστικής περιουσίας; Τι έγινε με την αξιοποίηση (όχι απαραίτητα πώληση) της τεράστιας κρατικής περιουσίας; Τι έγινε με την προσέλκυση ξένων επενδύσεων; Τι έγινε με την μείωση των βουλευτών και κατάργηση του σταυρού προτίμησης; Όλα αυτά αποτελούσαν βασικούς στόχους  της κυβερνητικής πολιτικής και προσωπικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού, οι οποίοι όμως δεν υλοποιήθηκαν (ούτε καν κοντά δεν φτάσαμε).

Δεν είμα μηδενιστής. Αναγνωρίζω ότι έχει γίνει σημαντική (ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα) πρόοδος σε κάποιους τομείς όπως ο εξορθολογισμός των δαπανων/προμηθειών για ιατρικό υλικό στο ΕΣΥ, αλλά και η σημαντική μείωση που παρουσιάζει το έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο (και οφείλεται όχι μόνο στη μείωση των εισαγωγών αλλά και στην σημαντική άνοδο των ελληνικών εξαγωγών).

Πρέπει όμως επιτέλους να σταματήσει ο λαϊκισμός. Δεν γίνεται για την κατάσταση της χώρας να φταίει ένα μνημόνιο που δεν έχει εφαρμοστεί στην ουσία του. Δεν γίνεται να μην μπορεί να γίνει τίποτα γιατί οι συνδικάλες της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΑΔΕΔΥ νομίζουν ότι τους ανήκει το κράτος. Η σημερινή κυβέρνηση φέρει ιστορική ευθύνη, όπως και η αντιπολίτευση, να σώσουν τη χώρα και όχι τις καρέκλες τους! Αν έχουν λοιπόν cojones η μεν κυβέρνηση να  εφαρμόσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις με πλάνο και προγραμματισμό, και η δε αξιωματική αντιπολίτευση να σταματήσει την κοροϊδία και το λαϊκισμό.

Υ.Γ. Όσο και αν τον αγαπάω για το μουσικό του έργο και την εν γένει παρουσία του...δυστυχώς αυτά που λέει τελευταία ο Μίκης είναι λαϊκισμοί βαριάς μορφής.

Υ.Γ.2: Ας θυμόμαστε όλοι, ότι το μνημόνιο, κατ' ουσίαν, είναι guidelines, γενικές γραμμές πολιτικής. Μας υποδεικνυει που πρέπει να πάμε, όχι συγκεκριμένο δρόμο για να φτάσουμε...αυτός είναι δική μας επιλογή!

Keep the faith!

Ως γνωστόν η οικονομία της χώρας δεν πάει και τόσο καλά. Λόγω αυτού, καθώς και των διάφορων φημών που ακούγονται (σενάρια αναδιάρθρωσης, στάσης πληρωμών, επιστροφής στη δραχμή κλπ), όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας σκέφτοναι τη μεταφορά των καταθέσεων τους στο εξωτερικό. Ο λόγος φυσικά είναι για να διασφαλιστούν σε περίπτωση α) δέσμευσης των καταθέσεων σε περίπτωση χρεωκοπίας του κράτους και β) σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή με ταυτόχρονη υποτίμηση της κατά 40-50% (ενδεικτικό ποσοστό). 

Όταν σε συζητήσεις τίθεται το εν λόγω θέμα και κατά πόσο είναι σωστές τέτοιες κινήσεις , η άποψη μου είναι ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ! Και οι λόγοι είναι οι εξής:

1) Σε περίπτωση που υλοποιηθεί κάποιο από τα δύο (ή και τα δύο) παραπάνω -ακραία- σενάρια, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι αφενός θα μπορείς να φέρεις τα χρήματα σου πίσω αναίμακτα (δηλαδή χωρίς να σου πάρει το κράτος το 50% π.χ.) και αφετέρου ότι λόγω εκτάκτων συνθηκών δεν θα διωχθούν/ελεγχθούν όσοι μετέφεραν τα χρήματα τους στο εξωτερικό.

2) Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι διώχνοντας τις καταθέσεις μας εκτός Ελλάδος λύνεται το πρόβλημα. Οι καταθέσεις (ειδικά αυτήν την περίοδο) είναι η ασφαλιστική δικλείδα των Ελληνικών τραπεζών για να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες ανάγκες ρευστότητας (για να κλείσουν επισφάλεις και να δανείσουν, όσο μπορούν την αγορά). Μια ενδεχόμενη κατάρρευση μίας μόνο μεγάλης τράπεζας θα μπορούσε να οδηγήσει, μέσω διαδικασίας ντόμινο, σε ολική κατάρρευση της οικονομίας με συνέπειες για όλους και όχι μόνο για τους καταθέτες. Ενδεικτικά αναφέρω πως κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα οδηγούσε διαδοχικά σε δραματική μείωση της κυκλοφορίας του χρήματος στην αγορά, μαζικό κλείσιμο εταιρειών, εκτίναξη της ανεργίας, δραματική μείωση αξίας ακινήτων, έλλειψη προσφοράς πολλών προϊόντων κλπ.

3) Σε περιόδους κρίσης όποιος έχει κεφάλαια είναι καλύτερο να τα επενδύσει, ώστε να μη χάσουν την αξία τους, παρά να τα κρατάει ως κόρη οφθαλμού. Άλλωστε μια καλή επένδυση μπορεί να αποφέρει πολλαπλάσια αξία.

4) Τέλος, υπάρχει και μια ηθική διάσταση στο όλο θέμα. Επί τόσες δεκαετίες ΌΛΟΙ ΜΑΣ (άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο) γλεντούσαμε πάνω στην έρμη αυτή χώρα (προσοχή: δεν αναφέρομαι στο κράτος, αλλά στη χώρα). Φάγαμε, κλέψαμε, φτιαχτήκαμε, φτιάξαμε τους φίλους μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας κλπ. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν αυτήν την ύστατη στιγμή να στηρίξουμε τη χώρα μας με όποιον τρόπο μπορούμε, ας μην γίνουμε λαγοί για μια ακόμη φορά μπροστά στα δύσκολα. Είναι το ελάχιστο δείγμα πίστης και στήριξης στην προσπάθεια που κάνουμε ως έθνος το να κρατήσουμε τα χρήματα μας εδώ και να μην τα στείλουμε σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς θέλουν να μας τα πάρουν όλα! Γιατί όπως δείχνει η ιστορία (και δυστυχώς στην Ελλάδα έχει επαληθευθεί αρκετές φορές) τα διχασμένα έθνη είναι καταδικασμένα σε αποτυχία.

Both sides of the story...

Όλοι μας γνωρίζουμε τα γεγονότα με τη στυγερή δολοφονία του Έλληνα στην Πλ. Βικτωρίας και την επίσης στυγερή δολοφονία του μετανάστη 2 μέρες μετά. Το πως και το γιατί της όλης υπόθεσης δεν έχει ουσία να το αναλύσω, το κάνουν τόσοι άλλοι που ξέρουν (ελπίζω) πολλά περισσότερα και καλύτερα από εμένα πάνω στα προβλήματα του κέντρου και τη μεταναστευτική πολιτική.

Έχω όμως 2 προτάσεις-προτροπές...

Προς Ακροδεξιούς μέλη της Χρυσής Αυγής κλπ: Κάπου διάβασα συνέντευξη μέλους ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει πως οι ξένοι έχουν στο DNA τους τη βία και πρέπει να αντιμετωπιστούν ομοιοτρόπως. Πολύ ωραία. Πηγαίνετα τότε όλοι εσείς σε μια άλλη χώρα, πιο ανεπτυγμένη, που όμως θα σας αντιμετωπίζουν σαν τα ζώα, δεν θα μπορείτε να βρείτε άλλη δουλειά εκτός από το να καθαρίζετε τζάμια στα φανάρια, και θα κοιμάστε 20 μαζί σε μία παράγκα. Αφού το περάσετε λοιπόν αυτό για 2-3 χρόνια, ελάτε να εξετάσουμε και το δικό σας DNA...Και θα ήθελα να δω αν οι Έλληνες μετανάστες (τα παλιά τα χρόνια..) είχαν τέτοια αντιμετώπιση στις ΗΠΑ, στη Γερμανία κλπ τι άποψη θα είχαμε τότε για τους ξένους..

Προς Αριστεριστές, δήθεν αντιρατσιστές των Β.Π. κλπ: Επειδή η πράξη από τη θεωρία διαφέρουν, μετακομίστε για 6 μήνες στην Πλ. Βικτωρίας, στον Αγ. Παντελεήμονα, ή στις οδούς Ζήνωνος, Μενάνδρου κλπ. Ζήστε λίγο όπως οι κάτοικοι των περιοχών αυτών και μετά να δούμε αν θα συνεχίσετε να κραυγάζετε περί ανεκτικότητας, κατάργηση συνόρων και πως πρέπει να αφήνουμε όλους τους μετανάστες ελεύθερους να μπαίνουν στην Ελλάδα. 

Α...και κ.κ. του ΣΥΡΙΖΑ, αφού σας ενοχλεί τόσο η 'αστυνομοκρατία' και η 'βαρβαρότητα των μπάτσων' γιατί δεν δίνετε εντολή να απεμπλακούν από την υποχρέωση φύλαξης σας τόσοι αστυνομικοί (ισχύει άραγε αυτό που λέει εδώ;); Κυκλοφορήστε κύριοι Τσίπρα, Λαφαζάνη κλπ χωρίς φρουρές, γιατί η υποκρισία έχει και τα όρια της...

Προσωπικό μοτο: Τα πράγματα στη ζωή δεν είναι ποτέ άσπρο ή μαύρο, πάντα έχουν μια διαφορετική απόχρωση του γκρί. Το ζήτημα είναι πως θέλουμε εμείς τη ζωή μας και τι κάνουμε για αυτό...

Αξίες...

Το προηγούμενο Σαβατοκύριακο λίγο πολύ οι περισσότεροι άντρες ασχοληθήκαμε με το final four του μπάσκετ, που έγινε στην πόλη της Βαρκελώνης. Σε αυτό ο Παναθηναϊκός κατέκτησε, σχετικά εύκολα και (κατά γενική ομολογία) δίκαια, το 6ο του Ευρωπαικό κύπελο στην Euroleague, γεγονός που αντικειμενικά είναι τεραστίου μεγέθους επιτυχία όχι μόνο για τον Ελληνικό συλλογικό αθλητισμό, αλλά γενικότερα.

Δεν θα αναλωθώ σε διθυράμβους και δοξολογίες. Είμαι άλλωστε φίλαθλος του Παναθηναϊκού και άρα δεν έχει πολύ νόημα. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να σταθούμε σε 1 αθλήτή από αυτήν την ιστορία: τον Δημήτρη Διαμαντίδη!

Πρόκειται ίσως για μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρόκειται για έναν από τους 2-3 καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες μπάσκετ, σίγουρα είναι ο πληρέστερος  και πιο πληθωρικός σε μπασκετικές αρετές και έτσι όπως πάει θα γίνει και ο πλέον πολυνίκης σε εθνικούς και διεθνείς τίτλους. 

Παράλληλα όμως (και αυτό είναι το πιο σημαντικό):

- Είναι από τους ελάχιστους παίκτες τέτοιου επιπέδου παγκοσμίως (σε οποιοδήποτε άθλημα) που απολαμβάνει τον καθολικό σεβασμό και συμπάθεια τον αντιπάλων του (ακόμα και των  παικτών του Ολυμπιακού). 

- Δεν έχει ποτέ και με κανένα τρόπο εκστωμίσει οπαδικές παπαρολογίες για να γίνει αρεστός (όπως κάνουν άλλοι κατα κόρον στην Ελλαδίτσα) και οι οποίες φανατίζουν τους γνωστούς καθυστερημένους, με τα γνωστά αποτελέσματα στα γήπεδα. Την αφοσίωση του στην ομάδα (Παναθηναϊκό ή Εθνική) τη δείχνει με το παιχνίδι του και μόνο. Όπως οφείλει να κάνει ο σωστός αθλητής δηλαδή!

- Στη εποχή που το χρήμα και η δόξα προβάλλονται ως τα υπέρτατα αγαθά έχει κλείσει κατ' επανάληψη την πόρτα στο ΝΒΑ και τα εκκατομύρια του απλά γιατί όπως λέει "περνάω καλά εδώ, είμαι ευτυχισμένος και δεν θεωρώ ότι μπορώ να ανταποκριθώς στο επίπεδο του ΝΒΑ".

- Πάντα φροντίζει να τονίζει ότι 'το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όλοι μαζί κάνουμε ότι μπορούμε', ακόμα και όταν  είναι προφανές ότι είναι το Α και το Ω της ομάδας.

- Είναι ντροπαλός και εσωστεφής σε σημείο που όταν λένε καλά λόγια για αυτόν νιώθει αμήχανα και δεν ξέρει πως να αντιδράσει. 

- Δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα με την εξωγηπεδική του ζωή ούτε συμπεριφέρεται σαν ντίβα (εγώ προσωπικά που τον έχω πετύχει 1-2 φορές θα πέρναγε σίγουρα απαρατήρητος αν δεν ήταν ο Διαμαντίδης).

Εν κατακλείδι, στη χώρα μας που σήμερα κάποιοι (όχι μόνο από το εξωτερικό...) θέλουν να μας πείσουν ότι όλα είναι χάλια και δεν υπάρχει κανένα αξιακό σύστημα, υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι αξίζουν να είναι πρότυπα για τους νέους. Ο Διαμαντίδης είναι το ζωντανό παράδειγμα του πως κάποιος με χρήμα, επιτυχία και δόξα μπορεί να παραμένει προσγειωμένος και αξιοπρεπής! Που μπορεί να προβάλλει με τη δουλειά του τις αξίες της εργατικότητας, του πείσματος και της (υγιούς) φιλοδοξίας και παράλληλα αυτές της ταπεινότητας, της μετριοφροσύνης και της ομαδικότητας. Στο χώρο που κινείται λοιπόν είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα μεγαλύτερα  πρότυπα, όχι μόνο για τη νεολαία αλλά για όλους μας. Και το πιο ωραίο είναι πως αυτό το έχει πετύχει χωρίς καν να έχει προσπαθήσει...

A blast from the past...

Είναι κάποιες στιγμές που πολλοί παρευρισκόμενοι σε κάποιο γεγονός (ή απλοί παρατηρητές από έξω) δεν αντιλαμβάνονται (είτε λόγω άγνοιας, είτε απλά κοινής δυσκολίας να συλλάβουν το μέγεθος της στιγμής) ότι γράφεται ιστορία (living history οπως λένε και χωριό μου). Σε εμένα προσωπικά (ως παρατηρητή) αυτό συνέβη όταν έμαθα τα νέα της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν μπορούσα να διανοηθώ το μέγεθος του χτυπήματος ούτε να συλλάβω τη σημειολογία του γεγονότος. Έχω την εντύπωση ότι αυτό που γίνεται στη Ιαπωνία τις τελευταίες εβδομάδες αποτελεί ένα παρόμοιου μεγέθους και επίδρασης γεγονός, το οποίο ακόμα δεν έχουμε συνειδηοποιήσει πλήρως την σημασία...

Πολλές ανάλογες περιστάσεις  (πιο ευχάριστες και -προφανώς- τηρουμένων των αναλογιών) μπορούν να ανιχνευθούν στη μουσική ιστορία. Ορίστε 5 εύκολα παραδείγματα:

1. Γιατί να μην έκανα μάστερ 12 χρόνια νωρίτερα...;

2. Woodstock (εν μέσω πολέμου...)

3. Η αρχή της ποπ μουσικής όπως την ξέρουμε σήμερα

4. Mπορούσε κανείς να προβλέψει την πορεία του;;

5. Μετά από λίγους μήνες θα άλλαζαν την ιστορία της μουσικής... 

Still Rock n Roll...

Καλοί και αδικημένοι...

Βαρετοί και υπερεκτιμημένοι...

No more excuses...

Λέμε συχνά για τη χώρα μας, που όλοι την αγαπάμε, ότι είναι άτυχη γιατί έχει περάσει τουρκοκρατία, 2 παγκόσμιους πολέμους (με τον δέυτερο να περιλαμβάνει και κατοχή), εμφύλιο, χούντα κλπ. Συνεπώς, (χρησιμοποιούμε συχνά ως δικαιολογία) δεν μπορεί να συγκριθεί με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί όσο αυτοί ήκμαζαν άνετα, εμείς πολεμούσαμε με τον έναν ή τον άλλον ή και μεταξύ μας. Σωστό μέχρι εδώ; Ωραία. Τα δέχομαί όλα αυτα...Είναι σημαντικοί ανασχετικοί παράγοντες για την εξέλιξη οποιασδήποτε χώρας και είναι λογικό να σε πηγαίνουν πίσω. Ας δούμε και 2-3 παραδείγματα ακόμα όμως...

Η Γερμανία ενώθηκε ως κράτος περίπου το 1850-1860. Έκτοτε, έχει ηττηθεί σε 2 παγκόσμιους πολέμους (η Ελλάδα ήταν και τις 2 φορές με τους νικητές) έχοντας υποστεί και για τις 2 ήττες εξουθενωτικούς και ταπεινωτικούς όρους από τους νικητές. Επιπλέον, για 50 χρόνια ήταν ένα διχασμένο έθνος και όταν τελικά ενώθηκε έπρπε να καλύψει τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες.

Η Ισπανία (για να αναφέρω και μια παρόμοια χώρα), αφού κατακτήθηκε το 19ο αιώνα από το Ναπολέωντα, μέσα στον 20ο πέρασε 4 χρόνια εμφύλιο (με 500.000 νεκρούς) και άλλα 40 τη δικτατορία του Φράνκο, κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν εκτός ΟΗΕ και γενικά σε αποκλεισμό.

Η Ιαπωνία μόνο μέσα στον 20 αιώνα έχει επιζήσει από:

- Τον Α' παγκόσμιο (από την πλευρά των Συμμάχων)

- Τον 2ο ΣινοΙαπωνικό/Β' Παγκόσμιο ('37-'45)

- Τη ρίψη 2 ατομικών βομβών στα εδάφη της

- Αμερικάνικη κατοχή (μάλιστα!) το διάστημα 1945-1952

- Πάνω από 30 σεισμούς άνω των 6,5 ρίχτερ (η Ελλάδα έχει 6)

...και φυσικά όλα αυτά που περνάει αυτές τις μέρες!

Σε ποιό σημείο βρίσκονται οι χώρες αυτές σήμερα; Σίγουρα όχι στο καλύτερο της ιστορίας τους. Μπορούν όμως να ισχυριστούν ότι διαθέτουν (σε ένα μεγάλο βαθμό) σύγχρονες δομές σε παιδεία-υγεία-δημόσια διακυβέρνηση, κυβερνήσεις που παράγουν (κάποιο έστω) έργο, θεσμούς που λειτουργούν στο μεγαλύτερο βαθμό, και συγκεκριμένους αναπτυξιακούς στόχους για τα επόμενα 5 έτη. Προφανώς δεν χρειάζεται να αναφέρω αν τα παραπάνω ισχύουν για την Ελλάδα μας.

Καλές λοιπόν οι δικαιολογίες, αλλά έχουν και τα όρια τους...

Υ.Γ. Έχει κανείς αμφιβολία ότι η Ιαπωνία θα ξεπεράσει πλήρως τις συνέπειες της (αδιανόητης) καταστροφήςπου περνάει μέσα σε 1-2 χρόνια; Εγώ καμία!

Κόλλημα...

Το ξέρω είναι τελείως ανώριμο...αλλά έχω φάει μεγάλλο κόλλημα με το συγκεκριμένο!

You never give me your money

Παρατηρώ τελευταία, όπως αρκετοί, το σούσουρο που γίνεται με το κίνημα 'Δεν Πληρώνω'. Έχω καταλήξει τελικά πως πρέπει να είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που και τα 2 αντιμαχόμενα μέρη έχουν ταυτόχρονα δίκιο και άδικο.

Από τη μία τα μέλη του κινήματος έχουν δίκιο ότι τα διόδια σε όλη την Ευρώπη είναι απείρως φθηνότερα αναλογικά με τη χρήση των δρόμων, όπως επίσης ότι ισχύει το 'διόδια ή τέλη κυκλοφορίας (όχι και τα 2 όπως εδώ), ανάλογα με το σύστημα κάθε χώρας. Από την άλλη όμως, και επειδή μιλάμε για σοβαρά κράτη, εκεί η φοροδιαφυγή είναι ελάχιστη σε όλους τους τομείς, με αποτέλεσμα η εκάστοτε κυβέρνηση να έχει κονδύλια για να ολοκληρώνει μόνη της το έργο (και συνεπώς να χρεώνει χαμηλότερα διόδια, απλά για να βγάλει το κόστος του έργου) και όχι να το αναθέτει σε λαμόγια κατσκευαστές κοινοπράκτες. Έχουμε λοιπόν, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, τους δρόμους και τα διόδια που μας αξίζουν!

Από την άλλη, η κυβέρνηση έχει και αυτή τα δίκια της να λέει ότι τις (ληστρικές και γενικώς απαράδεκτες) συμβάσεις με τις κοινοπραξίες, οι οποίες προβλέπουν ότι ΄πρώτα πληρονόμαστε και μετά φτιάχνουμε δρόμο' τις υπέγραψαν οι προηγούμενοι (ξέρετε, οι 'σεμνά και ταπεινά'...). Συνεπώς, είναι πλέον νόμιμες συμβάσεις και δεν μπορεί η τωρινή κυβέρνηση να τις προσβάλλει και να αλλάξει τους όρους τους. Από την άλλη όμως, είναι τραγικό να μιλάει ο Ρέππας για τζαμπατζήδες κλπ λες και ξαφνικά ξύπνησε σε μια άλλη χώρα που όλοι έχουμε χρήμα που ρέει από τα μπατζάκια και απλά το κάνουμε μασούρια! Επιπλέον, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η λύση δεν είναι να ποινοικοποιείς την μη πληρωμή κομίστρων τα οποία όλοι ξέρουν πως (αν και καλύπτονται από τις παραπάνω συμβάσεις) είναι απαράδεκτα υψηλά και κοινωνίκα άδικα.

Εν κατακλείδι, η κατάσταση θα μπορούσε να εκτονωθεί αν το κράτος αντιλαμβανόταν το δίκαιο των αιτημάτων των πολιτών και προσπαθούσε να κινηθεί έξυπνα 'γύρω' από τις συμβάσεις καθιερώνοντας κάρτες εβδομαδιαίων, μηνιαίων ή 6μηνιαίως διελεύσεων που να προσέφεραν χαμηλότερο συνολικό κόμιστρο ή εξέταζε σε ποιά σημεία δεν υπάρχει παράπλευρος δρόμος χωρίς διόδια (όπως ορίζει ο νόμος ότι πρέπει να υπάρχει) και να αναγκάσει τους κατασκευαστές να τηρήσουν όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Και οι πολίτες φυσικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οπως σε τόσα άλλα πράγματα, ένα μέρος της ευθύνης βαραίνει όλους εμάς, και ότι θα πρέπει όλοι τελικά να συνεισφέρουμε στην λύση του προβλήματος με το να είμαστε διαλλακτικοί και πρόθυμοι για υποχωρήσεις εκατέρωθεν.

Υ.Γ. Αντίστοιχα, αντί η κυβέρνηση να αυξάνει 40% το εισητήριο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (τιμωρώντας έτσι ουσιαστικά αυτούς που πληρώνουν) θα μπορούσε (επιτέλους) να βάλει σοβαρά μηχανήματα ελέγχου στους σταθμούς, ώστε να μην μπορεί να περάσει όποιος δεν χτυπάει εισητήριο. Τόσο 'δύσκολη' είναι η λύση στο πρόβλημα...

Τι θα πεί...;

Χθές ξαφνικά μου ήρθε να σφυρίζω αυτό .

Νομίζω ότι συνοψίζει πολύ εύστοχα σε 2.20 λεπτά τι φταίει τελικά σε αυτόν τον τόπο...Προφήτης ο μεγάλος!

P.S. Ο τίτλος του τραγουδιού δεν αποτελεί σπόντα για κανέναν πρώην πρωθυπουργό...

The day the music died...Vol 2

Σε ένα από τα πρώτα άρθρα σε αυτό το blog είχα σχολιάσει πως το free downloading και γενικότερα η δωρεάν πρόσβαση άνευ όρων αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε τέλμα την ποιοτική μουσική. Ένας ακόμα λόγος κατά τη γνώμη μου που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι νέοι ποπ και ροκ καλλιτέχνες είναι αρκετά ως πολύ βαρετοί, στα όρια του νερόβραστου (φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις είναι όμως λίγες). Και δε μιλάω μόνο για τον Justin Bieber, τα boy bands κλπ. Όλοι σχεδόν οι σύγχρονοι σταρ ξεχειλίζουν από βαρεμάρα και politically correct συμπεριφορά...

Παραδείγματα άπειρα. Καταρχάς όλα τα μέλη της alternative/indie rock σκηνη (Kasabian, Snow Patrol, Coldplay, Arcade Fire κλπ), η οποία κυριαρχεί εμπορικά στους ροκ σταθμούς, μοιάζουν σαν απλούς καθημερινούς τύπους που δεν αποκλείεται να μένουν ακόμα με τους γονείς τους, και ας είναι μεγάλοι ροκ σταρ. Τα sex symbol πλέον είναι σχεδόν πάντα κοριτσάκια/αγοράκια που δεν μπορούν καλά-καλά να διαχειριστούν τους εαυτούς τους, σε σημείο που να παρουσιάζεται ως ξέκωλο η Christina Aguilera που είχε δηλώσει πριν λίγα χρόνια τι...; Ότι δεν είναι παρθένα και έχει αλλάξει 4-5 συντρόφους! Η ζωή των σταρ είναι δε τόσο ξέφρενη που η Amy Whinehouse έχει γίνει θέμα γιατί λέει παίρνει ναρκωτικά! Ά στο διάολο...! Εδώ 20 χρόνια πριν οι Queen είχαν στα πάρτυ τους νάνους με δίσκους με κοκαϊνη στο κεφάλι και ο Ozzy δάγκωνε ζωντανές νυχτερίδες on stage από τη μαστούρα...Οι παλιές groupies των συγκροτημάτων έβγαζαν βιβλία και απαριθμούσαν με πόσους ροκ σταρ έχουν πάει (και η λίστα συνήθως ήταν ατελείωτη...) και όποτε οι Guns n Roses πήγαιναν σε ξενοδοχείο έκαναν όλα τα δωμάτια λαμπόγυαλο! Για να μην μιλήσουμε για Keith Richards, Aerosmith  και τα συναφή...Σε λίγο θα βγει και τραγούδι κατά των ναρκωτικών, όπως το We are the world!

Το ζητούμενο στην υπόθεση φυσικά δεν είναι να προβάλλεται το sex ή η χρήση ναρκωτικών ως θετικά μηνύματα. Αυτά έτσι κι αλλιώς αυτά μπορεί να τα βρει ο καθένας ανά πάσα στιγμή. Αλλά οι περισσότεροι ακροατές ζητούν από τους rock/pop/movie stars να έχουν μια εικόνα που θα τους κάνει να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και θα τους παίρνει τα προβλήματα από το μυαλό. Ένας ροκ σταρ πρέπει να εμφανίζεται ως ένας άνθρωπος σχεδόν υπερβατικός, που θα ξεφεύγει από τα στενά, μίζερα πλαίσια της ζωής του μέσου ανθρώπου. Αυτού του είδους οι καλλιτέχνες είναι που θα εμπνεύσουν και την επόμενη γενιά μουσικών, οι οποίοι θα είναι και οι συνεχιστές τους: αυτοί των οποίων τη ζωή θα θέλει να ζήσει ένας 17χρονος και που θα ζηλεύει ένας 40άρης! Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα της popular μουσικής ως μέσο διασκέδασης. Όπως πολύ εύστοχα το είχε θέσει ο Freddie Mercury: "Θέλω όσοι έρχονται σε ένα show των Queen να ξεχνούν για λίγο τα προβλήματα τους και να διασκεδάζουν με την καρδιά τους για 2 ώρες. Μετά μπορούν να φύγουν και να συνεχίσουν την καθημερινότητα τους". Εγώ πάντως όταν είδα τους Snow Patrol (που βγήκαν πριν τους U2 στο ΟΑΚΑ) το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αν πρέπει να πάω τουαλέτα ή για μπύρες.

Η τάση λοιπόν στην mainstream μουσική είναι να υπάρχουν politically correct καλλιτέχνες που θα υπακούουν στους κανόνες του συστήματος και θα ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Και δυστυχώς όσο συνεχίζεται αυτό τόσο πιο βαρετή και ανέμπνευστη θα γίνεται η μουσική πραγματικότητα...

How would u like your Superpower?

Κάθε μέρα τουλάχιστον καμία εκατοστή Έλληνες ανά την χώρα (συχνά και εγώ ο ίδιος) ρίχνουμε μια κατάρα στις ΗΠΑ, έτσι...για να πάει καλά η μέρα! Είναι δεδομένο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν αυτή τη στιγμή τη μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη. Τη μοναδική χώρα που συνδυάζει τεράστια οικονομική και στρατιωτική ισχύ, που μπορεί να επηρρεάζει με τις επιλογές τις πολλά κράτη -δορυφόρους και να επεμβαίνει (συχνά τελείως απροκάλυπτα) στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών για να διασφαλίζει τα συμφέροντα της. Όπως είναι λόγικο αυτό δημιουργεί μια αντιπάθεια σε πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο, αντιπάθεια που επεκτείνεται συχνά και κατά των πολιτών των ΗΠΑ, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εκτός των ορίων της πολιτείας που ανήκουν (ούτε κάν της χώρας!).

Είναι δικαιολογημένη λοιπόν αυτή η αντιμετώπιση για τις ΗΠΑ; Καταρχάς, να κάνουμε μια παραδοχή : Από τη στιγμή που ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση και το διεθνές εμπόριο, ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή οι συσχετισμοί δυνάμεων θα ανατρέπονταν και θα υπήρχε μια δύναμη μεγαλύτερη από τις άλλες. Από εκεί και περά ας σκεφτούμε τι θα συνέβαινε στα παρακάτω θεωρητικά ενδεχόμενα:

1. Αν η Αμερικάνικη Επανάσταση είχε καταπνιγεί και η Αγγλία είχε διατηρήσει την κυριαρχία της. Τότε πιανότατα αυτή θα ήταν η σύγχρονη υπερδύναμη. Πάνω κάτω τα πράγματα θα ήταν τα ίδια, με τη (σημαντική) διαφορά ότι οι Άγγλοι κυβερνώνται διαχρονικά από 'γαλαζοαίματους', οι ταξικές διαφορές είναι σαφώς πιο σημαντικές εκεί και συνπεπώς διακατέχονται από μια έμφυτη υπεροψία (φαίνεται άλλωστε και στο πως διοικούσαν τις αποικίες τους..). Συνεπώς θα μιλούσαμε μάλλον για μια  παλαιού τύπου υπερδύναμη, αρκετά λιγότερο δημοκρατική και πιο συντηρητική στη διακυβέρνηση από αυτή των ΗΠΑ.

2. Αν ο Ναπολέοντας δεν έχανε στο Βατερλώ, δεν πουλούσε τη Λουιζιάνα στους Αμερικάνους, και η Γαλλία είχε καταφέρει να κατακτήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης (μαζί και τη Μ.Βρετανία). Τότε η Ευρώπη (και ένα κομμάτι της Αμερικής) θα ήταν βασικά Γαλλική επαρχία. Κατά πάσα πιθανότητα η Ευρώπη θα είχε ενωθεί πολύ νωρίτερα και θα ονομαζόταν Γαλλική αυτοκρατορία. Θα έχανε όμως μεγάλο κομμάτι της πολυπολιτισμικότητας της (καθώς είναι γνωστός ο Γαλλικός σωβινισμός) και οι γαλλικές τέχνες θα κυριαρχούσαν. Οι αποικίες των Γάλλων δεν θα ελευθερώνονταν και η Βόρεια Αφρική θα ενσωματωνόταν στην Γαλλική Αυτοκρατορία. Με λίγα λόγια: μοναρχία σε μεγάλη κλίμακα.

3. Αν ο Χίτλερ κέρδιζε τον πόλεμο (δηλαδή αν έχανε 1 εβδομάδα λιγότερη στην Ελλάδα...) και η Γερμανία νικούσε στη Ρωσσία, θα μίλουσαμε για μια αδιανόητα μεγάλη ναζιστική αυτοκρατορία, που θα εκτεινόταν από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό, έχοντας μέσα της όλη την Ευρώπη και την Σ. Ένωση! Νομίζω δεν χρειάζεται να επεκταθώ...

4. Αν η Σοβιετική Ένωση δεν διαλυόταν και τελικά υπερίσχυε των ΗΠΑ. (μάλλον δύσκολο σενάριο), τότε, η βασική υπερδύναμη θα ήταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Το ανατολικό μπλόκ θα διευρυνόταν, το Τείχος δεν θα έπεφτε ποτέ, και υπό την έντονη πίεση των αντιφατικών καθεστώτων ο Γ' Παγκόσμιος μάλλον δεν θα αργούσε να έρθει.

5. Αν η Κίνα είχε κερδίσει τον 1ο (κυρίως) και τον 2ο (που βγήκε ισοπαλία) Σινο-Ιαπωνικό πόλεμο με την Ιαπωνία και την προσαρτούσε στα εδάφη της μαζί με την Β.Κορέα. Τότε θα δημιουργούταν μια ασιατική υπερδύναμη με απεριόριστα αποθέματα και ανθρώπινο δυναμικό, μοναρχικού-απολυταρχικού τύπου η οποία (βάσει της ιστορίας της Κίνας) αργά η γρήγορα θα γινόταν επεκτατική προς δυσμάς. Ίσως το 2ο χειρότερο σενάριο μετά τον Χίτλερ..

Όπως και να έχει, είναι εμφανές ότι, δεδομένου της ύπαρξης μιας τουλάχιστον υπερδύναμης, τα πράγματα με τις ΗΠΑ στη θέση αυτή είναι μάλλον καλύτερα από ότι αν είχαμε κάποιον άλλον. Όντας μια νέα, δημοκρατική χώρα που δημιουργήθηκε από μετανάστες και γενικότερα από φτωχούς ανθρώπους, δεν διακατέχεται (στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον) από σύνδρομα προσάρτησης εδαφών και δημιουργίας αυτοκρατοριών, ούτε κυβερνάται από απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο να συμβάλλει προς την κατεύθυνση αυτή. Σίγουρα κάνει χρήση της δύναμης της για επιβολή των συμφερόντων της και σίγουρα οι ηγέτες της έχουν τελέσει πολιτικά εγκλήματα κατά καιρούς. Ιστορικά παρόλα αυτά , καμία μεγάλη δύναμη δεν ήταν ποτέ ειρηνική και αμέτοχη. Σύνηθως, όσο μεγαλύτερη  η χώρα, τόσο πιο βίαιες οι επεμβάσεις. Αναλογικά λοιπόν, και σε σχέση με τα εναλλακτικά σενάρια, οι ΗΠΑ θεωρώ ότι μάλλον είναι η λιγότερο κακή υπερδύναμη που θα μπορούσαμε να έχουμε...

Νωρίς...

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο συχνά είναι τα πρωινά που ταυτίζομαι με τον δύσμοιρο το Μετζέλο...

P.S.: Χρήστο καλή αρχή εκεί που είσαι ρε. Πιστεύω πάντως θα υπάρξουν κάποια πρωινά που θα το μνημονεύσεις το τραγούδι...

Περί αστέρων...

Σήμερα το απόγευμα, στο γυρισμό από τη δουλειά με το μετρό, τελείωσα την αυτοβιογραφία του Μάρλον Μπράντο (βλ. προηγούμενη ανάρτηση για πληρη τίτλο). Η αλήθεια είναι πως δεν θα σκεφτόμουν εύκολα να αγοράσω ή να δανειστώ το συγκεκριμένο βιβλίο. Επειδή όμως περνάω μια φάση που θέλω να διαβάζω και να ακούω καινούργια πράγματα, εμπιστεύτηκα το συνάδελφο που πρότεινε να μου το δανείσει...και πόσο δίκιο είχε!

Μιλάμε πραγματικά για μια βιογραφία με όλη τη σημασία της λέξεως! Ένα βιβλίο όπου ο Μάρλον Μπράντο ξεγυμνώνει ουσιαστικά την προσωπικότητα του στον αναγνώστη, απομυθοποιεί πρώτα από όλους τον εαυτό του και μετά όλο το Χόλιγουντ και κάνει μια κατάθεση από ψυχής που πραγματικά θα μνημονεύω για αρκετό καιρό. Αυτό που διαφοροποιεί το συγκεκριμένο βιβλίο από μια άλλη (αυτό)βιογραφία, είναι ότι το κύριο μέλημα του συγγραφέα δεν είναι να προβάλλει την καρίερα του ως ηθοποιός, αλλά να κάνει τον αναγνώστη να τον καταλάβει ως άνθρωπο και προσωπικότητα ανεξάρτητα από την επαγγελματική του ιδιότητα και τα επιτευγματά του. Όντας αυτοκριτικός, αλλά και κυνικός, απέναντι στον εαυτό του, γίνεται απόλυτα πιστευτός (σε μένα τουλάχιστον) όταν μιλάει για το τι κρύβουν τα φώτα του Χόλιγουντ, αλλά και όταν αναπτύσει την δική του κοσμοθεωρία.

Δεν έχει νόημα να αναλύσω περαιτέρω το περιεχόμενο του βιβλίου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ενδιαφέρονται να μάθουν κάποια πράγματα για  έναν από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ηθοποιούς ever (κατά κοινή ομολογία), αλλά και κάποια παραλειπόμενα για το χόλιγουντ και το σίνάφι του. Κυρίως όμως εγώ το εξέλαβα σαν μια πρόκληση. Μια πρόκληση για τον καθένα μας να προβληματιστεί για τη γενικότερη φιλοσοφία ζωής που έχουμε υιοθετήσει (πάνω κάτω) οι περισσότεροι. Μια πρόκληση για να αντιληφθει τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή. Και τέλος μια πρόκληση να συγκρίνει συμπεριφορές, απόψεις και αξίες και να συνειδητοποιήσει πόσο απέχουν οι ουσιαστικοί σταρ από τα κατασκευασμένα ανθροποειδή που μας πλασάρουν παντού...