Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν αρκετά την κατάσταση στη χώρα μας. Επεξεργαζόμουν διάφορα δεδομένα στο μυαλό μου προκειμένου να καταλήξω σε ένα (έστω γενικό) συμπέρασμα σχετικά με το τι φταίει και είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας και της γενικότερης κοινωνικής κατάρρευσης.
Σίγουρα δεν υπάρχέι μόνο ένας λόγος. Το συμπέρασμα που κατέληξα όμως είναι ότι μια αιτία είναι το γεγονός ότι ως λαός είμαστε απαθείς και δεν αντιδρούμε όταν θίγονται τα δικαιώματα μας! Δεν αντιδρούμε σε ότι μας ενοχλεί και μας προβληματίζει, για όποια αδικία βλέπουμε και γενικότερα για πολλά πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να αναλαμβάνουμε δράση απλά καθόμαστε και τα κοιτάμε να συμβαίνουν!
Μερικά παραδείγματα:
- Πληρώνουμε τα ποτά μας € 10 (και είναι και μπόμπες!) και την χωριάτικη σαλάτα € 7,5 και το έχουμε αποδεχτεί. Κανείς ποτε δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν κάνει εμπάργκο στα μαγαζιά που έχουν τις τιμές αυτές.
- Ανεχόμαστε αναιδείς και αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές από δημοσίους (και μη) υπαλλήλους σαν να είναι κάτι το φυσικό. Κανείς δεν σκέφτεται να κάνει έστω μια καταγγελία στην Επιθεώρηση Δημόσιας Διοίκησης για να μην τον πουν ρουφιάνο. Ρουφιάνος επείδη απαιτεί σωστή αντιμετώπιση από τους δημόσιους λειτουργούς που όλοι εμείς πληρώνουμε!
- Ανεχόμαστε να υπάρχουν τόσοι πολλοί (αποδεδειγμένα) διεφθαρμένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες και τόσα χρόνια να μην έχει πάει κανείς φυλακή. Ανεχόμαστε μια ευνουχισμένη δικαιοσύνη, ευάλωτη στην πολτική επιρροή και συχνά διεφθαρμένη, η οποία τελικά απλά δεν κάνει σωστά το καθήκον της. Καμία διαδήλωση από κανένα κόμμα ή συνδικαλιστική οργάνωση δεν οργανώθηκε για αυτο το σκοπό!
- Η πολιτικοποίηση μας περιορίζεται στην κομματική οργάνωση (από το πανεπιστήμιο και καμιά φορά από το σχολείο) ώστε: α) να περιορίσουμε την πολιτική μας σκέψη γύρω από συγκεκριμένες και πολύ περιορισμένες ιδέες και πολιτικές και να τις υπηρετούμε μια ζωή και β) να βολευτούμε κάποια στιγμή και μεις σε καμιά θεσουλα στο δημόσιο ή στο γραφείο κανενός βουλευτή!
- Δεχόμαστε (κάποιοι) να δουλεύουμε άπειρες ώρες σε πολυεθνικές ή άλλες εταιρείες, για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς υπερωρίες και χωρίς σαφείς προοπτικές μόνο και μόνο γιατί: "αποκτάς κύρος δουλεύοντας στην εταιρεία αυτή", "γράφεις προυπηρεσία", "όλοι από κάπου ξεκίνησαν" κλπ.
Για όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα, το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό μας. Είναι όμως και δικό μας! Γιατι έχουμε μάθει να περιμένουμε άπο άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Τους γονείς μας, τους πολιτικούς (σωθήκαμε), το κράτος, την αστυνομία. Γιατί στους λεονταρισμούς είμαστε όλοι πρώτοι. Εγώ το βλέπω και στη δουλεία μου. Όταν αναφέρονται σε ένα τρίτο πρόσωπο, όλοι απειλούν θεούς και δαίμονες: 'θα του κάνω, θα του δείξω'. Μόλις όμως πρέπει να τα πουν face to face ή έστω από το τηλέφωνο στον ίδιο, οι λέοντες γίνονται αρνάκια!!
Δεν ξέρω αν όλες οι παραπάνω συμπεριφορές οφείλονται στο φόβο και στο κόμπλεξ που μας έχουν δημιουργήσει όλες οι κατοχές που έχουμε περάσει (τούρκοι, γερμανοί, χούντα...ΔΝΤ) ή είναι απλά μόνιμο κουσούρι της φυλής. Σε κάθε περίπτωση, αν θέλουμε κάποια στιγμή να αρχίσει να δουλεύει κάτι σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς λιγάκι...
Συμφωνούμε λοιπόν οτί ενώ υπάρχει Δράση δεν υπάρχει Αντίδραση....Κάτι λάθος πρέπει να γίνεται...ενάντια στους νόμους της φύσης...γιατί όμως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιθυμώ να σχολιάσω όμως τις λέξεις κλειδιά της ανάρτησης με τα bold γράμματα
είμαστε απαθείς και δεν αντιδρούμε
Μετάφραση :είμαστε χειραγωγημένοι, πιθανόν βολεμένοι, βαριεστημένοι, ωχαδερφιστές και πολύ απλά περιμένουμε τον ήρωα της αμερικάνικης ταινίας(που μας έχει γαλουχήσει άλλωστε) να μας σώσει...
Πληρώνουμε
Εδώ νομίζω ότι υπάρχει αντίδραση από κόσμο καθότι στο ερώτημα "που θα πάω απόψε" υπάρχει πληθώρα επιλογών και πληθώρα τιμών. Αν θες το αποφεύγεις. Δεν αποφεύγεις όμως την τιμή της βενζίνης, των ασφαλίστρων και ειδών πρώτης ανάγκης. Εδώ ναι χρειάζεται αντίδραση...πως θα μειώσω όμως εγώ τον ειδικό φόρο καυσίμων;
αναιδείς και αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές
Η συγκεκριμένη ανοχή κατά τη γνώμη μου πήγάζει από ένα αρχέγονο συναίσθημα μας, το φόβο. Μπορεί να είναι ο φοβος της απόλυσης από την εργασία ή ότι εμείς δεν είμαστε αναιδείς, οπότε απλά εθελοτυφλούμε σε τέτοιες συμπεριφορές και θέλουμε να απομακρυνθούν γρήγορα από κοντά μας..
Ανεχόμαστε, διεφθαρμένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες
Καταρχάς προσθέτω εδώ τους δημοσιογράφους για να συμπληρωθεί το τρίγωνο της συμφοράς που είναι αυτοί που επηρεάζουν όσο κανένας άλλος τη λεγόμενη "κοινή γνώμη". Τους ανεχόμαστε απλά γιατί είναι ψηλά στην ταξική ιεραρχία. Αυτοί μας προσλαμβάνουν, για αυτούς δουλεύεις, αυτοί σε διατάζουν( στη Βουλή το λένε νομοθετούν βέβαια..).
κομματική οργάνωση
Με τέτοιο συντονισμένο πόλεμο κατά της Πολιτικοποίησης (για να μην έχει κανείς συγκροτημένη άποψη για τα γεγονότα) είναι φυσικό να γράφεται ένα σχόλιο σαν και αυτό. Παρότι συμφωνώ κιόλας λίγο. Απλά στα πανεπιστήμια οι παρατάξεις δεν έχουν ιδεολογικό υπόβραθο, απλά είναι φορέας κοινωνικοποίησης για τους φοιτητές.
άπειρες ώρες
Καπιταλισμός βλέπεις...και τα επακόλουθα του....
Μάλλον προσεγγίζω κοινωνιολογικά περισσότερο τα γεγονότα
ΣΟΡΡΥ
Συμφωνώ σε αρκετά, διαφωνώ σε κάποια απ όσα λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγα σχόλια μόνο:
1) Δικαιολογίες και αιτίες υπάρχουν πολλές (αυτές που αναφέρεις είναι σε γενικές γραμμές εύστοχες), το γεγονός τις απραγίας παραμένει!
2) Η πολιτικοποίηση (η αυτόνομη πολιτική σκέψη) δεν έχει καμία σχέση με την κομματικοποίηση, την οργανωμένη δράση δηλαδή σε κομματικό φορέα. Από την άλλη, το πανεπιστήμιο είναι από μόνο του ο ισχυρότερος φορέας κοινωνικοποίησης, δεν χρειάζεται κανένα κόμμα!
3) Η έννοια του καπιταλισμού όπως τον ορίζει το american dream (με το οποίο εγώ διαφωνώ αρκετά) είναι να σκίζεσαι στη δουλειά με το ανάλογο οικονομικό αντίκρυσμα όμως και με προοπτική να φτάσεις στην κορυφή. Εδώ ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά.Δουλεία 12 ωρών για 1000 €!
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧτες έφαγα σε ένα μεζεδοπωλείο της κακίας ώρας. Σήμερα με έχει πάει κόψιμο, έχω μετεγκατασταθεί στην τουαλέτα. Πλήρωσα σαν μαλάκας 20 ευρώ το άτομο για πλάκα. Και πολύ κακός που δεν διαμαρτυρήθηκα.
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο έχω να σχολιάσω το εξής. Το βαθύ πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι η σημερινή γενιά ζει χάρη στις επιδοτήσεις της προηγούμενης γενιάς. Επιδοτήσεις που μπορεί να είναι άμεσες (φράγκα) αλλά και έμμεσες πχ. πάρε ένα σπιτι, κάτσε να σου πληρώσω εγώ το γαμό που κοστίζει 30 χιλ για πλάκα, αν κάτι πάει στραβά μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ (ασφάλεια) κοκ.
Αν έχεις γεμάτο το στομάχι δεν αντιδράς. Αν όντως έπρεπε να ζήσουμε με αυτούς τους πενιχρούς μισθούς που μας δίνουν (χωρίς ΚΑΜΙΑ ΓΟΝΙΚΗ ΠΑΡΟΧΗ, ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ) πίστεψε με θα τα είχαμε κάνει λίμπα.
Και εγώ και εσύ και όλοι μας. Κάτι Πάγκαλοι και κάτι Ρουσόπουλοι δε θα ξεμύτιζαν στο δρόμο ούτε για τσιγάρα.
Πολύ εύστοχη άποψη, συμφωνώ απόλυτα! Είμαστε όλοι επιδοτούμενοι για αυτό δεν βγάζουμε κιχ. Για αυτό και αν παρατηρήσουμε τους γονείς μας (ή γενικά μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους) θα δούμε ότι ανοίγουν το στόμα τους πιο εύκολα. Αντιδρούν περισσότερο σε πράγματα για τα οποία εμείς δεν μιλάμε. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν (και συνήθως δεν είχαν ποτέ) να λαμβάνουν από τους δικούς τους γονείς κάποια σημαντική παροχή σαν αυτές που αναφέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα ποιά είναι η λύση; Να παραδεχτούμε ότι είμαστε ένα έθνος κακομαθημένων παιδιών, να κοπούν μαχαίρι όλες οι παροχές μπας και αρχίζουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας! Εκεί καταντήσαμε...
Νομοτελειακά, το λίπος θα καεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο πλησιάζουμε προς αυτό το σημείο μηδέν, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αντιδρούν όλο και πιο έντονα. Στο σημείο μηδέν θα γίνει το μπαμ.