Αξίες...

Το προηγούμενο Σαβατοκύριακο λίγο πολύ οι περισσότεροι άντρες ασχοληθήκαμε με το final four του μπάσκετ, που έγινε στην πόλη της Βαρκελώνης. Σε αυτό ο Παναθηναϊκός κατέκτησε, σχετικά εύκολα και (κατά γενική ομολογία) δίκαια, το 6ο του Ευρωπαικό κύπελο στην Euroleague, γεγονός που αντικειμενικά είναι τεραστίου μεγέθους επιτυχία όχι μόνο για τον Ελληνικό συλλογικό αθλητισμό, αλλά γενικότερα.

Δεν θα αναλωθώ σε διθυράμβους και δοξολογίες. Είμαι άλλωστε φίλαθλος του Παναθηναϊκού και άρα δεν έχει πολύ νόημα. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να σταθούμε σε 1 αθλήτή από αυτήν την ιστορία: τον Δημήτρη Διαμαντίδη!

Πρόκειται ίσως για μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι πρόκειται για έναν από τους 2-3 καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες μπάσκετ, σίγουρα είναι ο πληρέστερος  και πιο πληθωρικός σε μπασκετικές αρετές και έτσι όπως πάει θα γίνει και ο πλέον πολυνίκης σε εθνικούς και διεθνείς τίτλους. 

Παράλληλα όμως (και αυτό είναι το πιο σημαντικό):

- Είναι από τους ελάχιστους παίκτες τέτοιου επιπέδου παγκοσμίως (σε οποιοδήποτε άθλημα) που απολαμβάνει τον καθολικό σεβασμό και συμπάθεια τον αντιπάλων του (ακόμα και των  παικτών του Ολυμπιακού). 

- Δεν έχει ποτέ και με κανένα τρόπο εκστωμίσει οπαδικές παπαρολογίες για να γίνει αρεστός (όπως κάνουν άλλοι κατα κόρον στην Ελλαδίτσα) και οι οποίες φανατίζουν τους γνωστούς καθυστερημένους, με τα γνωστά αποτελέσματα στα γήπεδα. Την αφοσίωση του στην ομάδα (Παναθηναϊκό ή Εθνική) τη δείχνει με το παιχνίδι του και μόνο. Όπως οφείλει να κάνει ο σωστός αθλητής δηλαδή!

- Στη εποχή που το χρήμα και η δόξα προβάλλονται ως τα υπέρτατα αγαθά έχει κλείσει κατ' επανάληψη την πόρτα στο ΝΒΑ και τα εκκατομύρια του απλά γιατί όπως λέει "περνάω καλά εδώ, είμαι ευτυχισμένος και δεν θεωρώ ότι μπορώ να ανταποκριθώς στο επίπεδο του ΝΒΑ".

- Πάντα φροντίζει να τονίζει ότι 'το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όλοι μαζί κάνουμε ότι μπορούμε', ακόμα και όταν  είναι προφανές ότι είναι το Α και το Ω της ομάδας.

- Είναι ντροπαλός και εσωστεφής σε σημείο που όταν λένε καλά λόγια για αυτόν νιώθει αμήχανα και δεν ξέρει πως να αντιδράσει. 

- Δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα με την εξωγηπεδική του ζωή ούτε συμπεριφέρεται σαν ντίβα (εγώ προσωπικά που τον έχω πετύχει 1-2 φορές θα πέρναγε σίγουρα απαρατήρητος αν δεν ήταν ο Διαμαντίδης).

Εν κατακλείδι, στη χώρα μας που σήμερα κάποιοι (όχι μόνο από το εξωτερικό...) θέλουν να μας πείσουν ότι όλα είναι χάλια και δεν υπάρχει κανένα αξιακό σύστημα, υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι αξίζουν να είναι πρότυπα για τους νέους. Ο Διαμαντίδης είναι το ζωντανό παράδειγμα του πως κάποιος με χρήμα, επιτυχία και δόξα μπορεί να παραμένει προσγειωμένος και αξιοπρεπής! Που μπορεί να προβάλλει με τη δουλειά του τις αξίες της εργατικότητας, του πείσματος και της (υγιούς) φιλοδοξίας και παράλληλα αυτές της ταπεινότητας, της μετριοφροσύνης και της ομαδικότητας. Στο χώρο που κινείται λοιπόν είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα μεγαλύτερα  πρότυπα, όχι μόνο για τη νεολαία αλλά για όλους μας. Και το πιο ωραίο είναι πως αυτό το έχει πετύχει χωρίς καν να έχει προσπαθήσει...